Een mens zit toch veilig achter, of moet ik zeggen voor, zo’n computerscherm, helemaal alleen en zonder publiek, en wie je schrijfsels leest of niet leest daar merk je ook niets van. Je ziet onderaan wel zo’n cijfertje staan dat sommigen stukjes al zoveel maal bekeken zijn, maar er komt weinig commentaar op.
Zijn mensen bang om zich bekend te maken, of is het uit respect voor mijn persoontje dat ze niet reageren, ik weet het niet, en het kan me eigenlijk ook niet veel schelen. Misschien zie ik wel aan hun gezicht, als ik ooit nog eens buitenkom, dat ze met andere ogen naar mij kijken, maar ook dat interesseert mij niet echt.
Wat mij wel interesseert is dat ik misschien een paar taboes kan doorbreken en vooroordelen wegnemen. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat ieder mens wel een boek kan schrijven over zijn of haar leven, maar de meesten houden niet van openheid, of ze durven niet. En je moet ook heel eerlijk blijven, en de waarheid geen geweld aandoen, om een beter beeld te kunnen ophangen van jezelf en de omstandigheden.
Voor mij was mijn leven vaak een bron van ellende en ongewone situaties, gelukkig kan ik er op het bijna einde in alle vrijheid dan toch nog plezier en voldoening aan beleven, en hopelijk mijn nageslacht ook.
Het leven is heerlijk, maar niet altijd eerlijk, beste kinderen en kleinkinderen, het is vooral het enige wat je hebt, en je moet het doen met wat je krijgt. Maar altijd, heel zeker altijd, is er voor elk probleem een oplossing!
Zo is dat Micheline , heel goed verwoord en ik geniet van jou schrijven . Nog een fijne tijd voor je PC en slaap wel als jij er klaar voor bent
Bedankt, Christine xxx