Oef, de feesten zijn voorbij, en ik denk dat ik mij weer een tijdje ga opsluiten in mijn eigen “bovenkamer” en de meubels wat ga herschikken, want er is de laatste dagen nogal wat omgewoeld in de kasten en schuiven. Nu alles terug een beetje op orde leggen, en één en ander afsluiten.
Als het er op aankomt ben ik nog altijd een naïeve mus, die denkt dat wat simpel en vanzelfsprekend voor haar lijkt, dat ook is voor anderen.
Gelukkig is er dan het figuurlijk witte papier dat mij kan opvangen en laten uitrazen, laten wegvliegen, of op zoek gaan naar weer dat broodnodige evenwicht tussen droom en werkelijkheid, en tussen ik en de rest van de wereld. Op dat moment is er niets zo verhelderend dan je eigen spiegelbeeld, en dat beeld met je pen te kunnen beschrijven.
De basis van alles is vertrouwen en als dat er niets is, stop er dan mee, doe het niet, maar volg je intuïtie, want die alleen kan je “bovenkamer” de juiste raad geven. Je buikgevoel dat zelden liegt, is een overgebleven oerkracht die je behoed voor de verkeerde keuzes en je gemoedsrust herstelt.
Ik weet het, ik spreek nu misschien in raadsels, maar zolang ikzelf het begrijp is er niets aan de hand. Mijn lezers zijn tenslotte mijn psychiater of biechtvader niet, en mogen dus gerust eens op hun honger blijven zitten.