Vandaag 1 januari 2018 zou mijn vader 96 jaar geworden zijn. Hij overleed op 26 januari 2009, zes maanden na mijn moeder.
Mijn vader kon alles, en hij bereikte ook alles wat hij wilde, maar hij heeft ons wel alle drie, mijn moeder, mijn zus, en ik, mentaal gekraakt door zijn onverwoestbare drang naar altijd meer en beter, waarvoor hij iedereen manipuleerde, ook zijn naasten, tot we er onder door gingen.
Pas rond mijn vijftigste had ik zijn spelletje door, en begon ik iedereen die mij vertelde dat mijn vader toch zo een goede mens was, te mijden en af en toe van antwoord te dienen. Onze toekomst en de toekomst van onze kinderen had er heel anders kunnen uitzien, indien mijn vader niet zo een verschrikkelijke egoïst was geweest. Het ergste is dat zoiets generaties doorwerkt!
Hij heeft mij belogen tot zijn laatste dag, en dat ben ik pas te weten gekomen na zijn dood, bij de notaris, toen ik geconfronteerd werd met het feit dat hij nog een zoon had, en mijn zus en ik dus een halfbroer.
Een leven kan één grote leugen zijn, maar het zorgt er wel voor dat de slachtoffers ervan meer dan ooit besluiten om het anders te doen. Gelukkig ook dank zij het feit dat ik mijn eerste zes levensjaren opgevoed werd door mijn grootmoeder, die er voor zorgde dat ik later niet dezelfde fouten als mijn ouders ging maken.