Als ik zo mijn jaaroverzicht 2017 van Facebook bekijk, dan zijn de belangrijkste onmisbare wezens in mijn leven op mijn twee handen te tellen: mijn zoon, mijn schoondochter, mijn vier katten, en drie kippen en een haan. Al de rest zijn extraatjes, die zullen komen en gaan, en vervangbaar zijn. Confronterend wel, want blijkbaar heb ik maar een heel kleine intieme mensenkring om mij heen. Maar wel kwaliteit!
Alleen op de wereld voel ik mij echter niet, want ik sta er midden in met open armen. Laat maar komen! Daarom waarschijnlijk ook dat ik mij heel zelden écht eenzaam voel.
Buiten dat kleine kringetje zijn voor mij trouwens alle mensen gelijk, en heb ik geen familie of geen beste vrienden.
Ik ben er mij sterk van bewust dat men mensen niet kan vastbinden, maar men zich toch nooit verlaten of in de steek gelaten moet voelen, omdat de wereld overbevolkt is, en er voor ons gezorgd wordt, zelfs zonder dat we weten wie we hiervoor moeten bedanken.
Wie niet onverschillig is zal dus wel altijd iets of iemand vinden om zich bij betrokken te voelen, al was het maar bij alle onbekenden op Facebook…