Eigenlijk, feitelijk, zou ik moeten stoppen met Facebook, en op zoek gaan naar een alternatief om mensen te vinden met het hart en het verstand op de juiste plaats,
Want Facebook is toch maar een surrogaat ontmoetingsplaats. Je gaat de ontmoeting en de confrontatie nooit ten volle aan.
Het is maar een pleister op een houten been, in deze wereld waar niets nog is wat het zou moeten zijn.
Misschien stop ik er wel mee, en loop ik de tuin in, steek een paar aardappelen in de grond, en wacht tot die beginnen te groeien.
Uiteindelijk blijft met de meeste “vrienden” alles toch bij wat over en weer gepraat, gelach, en gezwans, en buiten die met wie je ook nog naast Facebook contact hebt, wordt het nooit een echte ontmoeting, laat staan een relatie van vlees en bloed. Er ontbreekt een dimensie.
Een gesprek bestaat immers uit veel meer, dan wat geschreven tekst. Er is de lichamelijke aanwezigheid, de taal die dat lichaam spreekt, de nuances die je daardoor beter kan aanbrengen en begrijpen. Er is de lach, de blik, de geur, de handdruk, de kus, de hele houding,…
Vandaar ook eigenlijk dat ik er niet in geloof dat therapie via internet echt goed kan werken. Een psychiater moet je kunnen bekijken, een psychiater dat is een spiegel die het hele beeld moet kunnen opvangen.
Kortom, ik ben al dat geklets op Facebook een beetje beu, want uiteindelijk weet je toch niet wat je er aan hebt, en wat je er mag van verwachten.
Het is misschien maar een spelletje, en dat mag af en toe, maar het moet uiteindelijk tot meer leiden, in elk geval voor mij toch.
Eigenlijk is Facebook voor mensen die er niet ten volle voor durven gaan, noch voor de vriendschap, noch voor de liefde!