Ik heb toevallig een kaartje tegengekomen met het handschrift en de taalfouten van mijn moeder. Mijn moeder had een héél mooi handschrift, perfect haast, maar ze was er zich wel van bewust dat ze niet zonder fouten kon schrijven. Maar zo konden wij af en toe nog eens lachen met haar, en ook nu weer moest ik glimlachen.
Ze ging niet graag naar school en zat meer onder haar bank te poetsen, dan de les te volgen. “Mijn pupiter (zoals ze haar schoolbank noemde) was altijd proper en mijn inktpotje blonk als een spiegel.”( Toen zat de de inktpot nog in de bank ingebouwd.)
Kuisen was voor haar een manier om de controle te bewaren over haar leven, ook later nog. Ze was eraan verslaafd, en probeerde het door te geven aan ons, haar dochters. Het werd ziekelijk en ze is dan ook een paar maal opgenomen moeten worden, totaal overspannen.
De eerste keer was ik zestien jaar, en ging al werken. Vanaf dan bleef mijn zuster (die een jaar jonger was) thuis om het huishouden over te nemen. Onze jeugd was voorgoed voorbij.
Een mens kan aan vele dingen verslaafd geraken, wanneer hij of zij niet gelukkig is, want dat is uiteindelijk wat mijn moeder wilde, gelukkig zijn…