Ik weet nog heel goed, ik was zevenendertig, net zoals in deze ballade, ik stond in de slaapkamer te stofzuigen, en opeens besefte ik dat ik dood kon gaan, en dat er geen hemel was, waar ik het veel beter zou hebben. Dood was dood, en gedaan, voorgoed! Vroeg of laat realiseren we ons dat allemaal maar dan is het voor velen al te laat. Ze zijn dan ofwel ziek, of hebben de moed niet meer om nog verandering in hun leven te brengen.
En dat komt enkel en alleen door onze cultuur en het systeem waarin me leven, want in feite op je achttiende ben je meerderjarig en mag je je eigen weg gaan, maar dan zijn we al zo verpest dat we met plezier de weg volgen die anderen voor ons hebben uitgestippeld. En hoe ouder je wordt hoe beter je gaat beseffen dat je een willoos slachtoffer bent geweest..
Vandaar dus wat mensen schamper “dat oud zot” noemen, dat is gewoon je laatste kans om er nog iets van te maken zoals jij het wilt. Grijp ze, doe er iets mee! De meeste van je verplichtingen zijn weggevallen, de meeste mensen die je zouden kunnen hinderen of tegen houden ook, en je bent sterker, wijzer, relaxter, zelfzekerder en realistischer geworden.
Er is niet veel meer dat je kan tegen houden, enkel je zelf, ziekte of de dood. Maar voor dat laatste is het nog te vroeg, amuseer je nu maar eerst, je hebt het verdient, na een leven lang je best doen!