De liefde, we willen zoveel, maar er is zo weinig dat kan.
Weer een interessant artikel uit De Standaard, de liefde is blijkbaar populair dezer dagen.
Boeiend blijft ze in elk geval, pijnlijk boeiend soms…

‘Mijn vrouw en haar lief gingen skiën met mijn firmawagen’

Timo (46) was twintig jaar getrouwd, waarvan tien jaar polyamoureus – zowel zijn vrouw als hij had andere geliefden, met elkaars goedkeuring. En toch: ‘Hoe goed het ook klonk, het heeft ons huwelijk emotioneel uitgehold.’

‘Mijn vrouw was de vrouw die me ontmaagd heeft. Ze was mijn eerste serieuze lief, van in onze studententijd, en we hadden het best goed samen. Samenwonen, een huis kopen, kinderen krijgen, de boel runnen: het ging ons allemaal goed af. We waren een goed team.’
‘Bij mij knaagde het idee wel dat ze de enige was met wie ik ooit in mijn leven seks zou hebben, zeker toen ons seksleven in de periode met kleine kinderen door een dip ging. Ik had haar dat ook gezegd, dat ik voor mijn dood nog weleens met een andere vrouw de lakens wou delen. De eerste keren dat ik erover begon, wou ze er niet van weten. Maanden later belde ze me plots op – ik zat in een vergadering – om te zeggen dat ze een man was tegengekomen met wie ze graag seks wou. Ik heb haar toen gevraagd om eerst eens samen met mij seks te hebben met een ander koppel, om te zien of we het aankonden. De vrienden aan wie we van ons plan vertelden, zijn ons toen nog komen waarschuwen dat we ons huwelijk gingen kapotmaken.’

Vuilniszak

‘We deden het de eerste keer met een koppel dat we op internet hadden gevonden, dat was best spannend. Ons eigen seksleven kreeg er ook een behoorlijke boost door. Vanaf daar zijn we onze grenzen beginnen te verleggen. We leerden een koppel kennen met wie het goed klikte. Met hen hadden we seks zonder dat we elkaar zagen. Het werd vervelend toen het beter bleek te klikken tussen mij en de vrouw dan tussen mijn vrouw en de tweede man. Misschien is daar onze verwijdering al begonnen. Ik voelde ook al snel dat seks om de seks me niet bijster interesseerde. Ik heb een gevoelsband nodig voor ik er ten volle van kan genieten.’
‘Het is absurd als je vanop gezinsvakantie foto’s doorstuurt naar je geliefde, met als boodschap dat je dat uitzicht liever met haar beleefd had’
‘We hadden duidelijke afspraken in het begin – seks kon, verliefdheid niet. Maar emoties laten zich niet tegenhouden door afspraken. Toen we dat inzagen, hebben we elkaar beloofd dat we open en eerlijk zouden zijn over alles wat we voelden. We trokken één duidelijke grens: wat we buiten ons huwelijk zouden beleven, moest een relatie in de rand blijven. Als een van ons tweeën het moeilijk zou krijgen met een relatie die de ander had, zou die relatie moeten wijken.’
‘We deden rare dingen, achteraf bekeken. Mijn vrouw is bijvoorbeeld nog met haar lief gaan skiën met mijn bedrijfswagen. Ze was al een jaar of vijf met die man toen ik het daar lastig mee kreeg – misschien omdat ik zelf in die periode niemand had, en ik vaak ’s avonds thuiszat met de kinderen terwijl zij zich amuseerde. Ik heb haar toen gevraagd om die relatie stop te zetten. Ze weigerde. Ze zei dat ze haar geliefde niet kon buitenzetten als een vuilniszak.’
‘Daar had ze natuurlijk een punt: je moet niet alleen als basiskoppel een balans vinden, je moet ook rekening houden met de gevoelens van de andere partijen. Zelfs als je van bij het begin duidelijk bent over wat de constellatie is, ontstaan er soms verwachtingen waaraan je niet kunt voldoen.’

Lege doos

‘De vrouw die nu mijn vriendin is, leerde ik kennen op Second love, een datingsite voor mensen die seks willen buiten hun huwelijk. Haar huwelijk liep al slecht toen ik haar leerde kennen. Zij en ik hadden al snel een intense band. Maar hoe diep de gevoelens ook gingen, ik overwoog niet om mijn huwelijk op te geven. Dat zat vast in mijn hoofd: ik had gekozen voor een huwelijk en kinderen, die verplichtingen zou ik onder geen beding laten varen. Het idee van een leven met mijn vriendin blokte ik af. Ik smoorde het onder rationaliseringen: dat het nog pril was, en weg van de sleur, dat het normaal was dat het voelde alsof zij de vrouw van mijn leven was. Zij wist ook dat ik mijn gezin niet zou opgeven, en ze respecteerde dat. Ze heeft er nooit op aangedrongen.’
‘Toen we een jaar of twee samen waren, is ze gescheiden. Toen kwam ze mij vertellen dat ze ook stilaan afscheid van mij moest nemen, omdat ze een nieuw leven wilde opbouwen met een man die ze niet zou moeten delen. Ze heeft me niet onder druk gezet. Toen ik bij haar kwam om te zeggen dat ik bij mijn vrouw wegging, geloofde ze me niet.’
‘Het besef dat ik haar zou verliezen, heeft me doen inzien dat zij het type vrouw was dat ik aan mijn zijde wou. Dat ik de intensiteit van onze relatie verkoos boven de meer zakelijke inslag die mijn huwelijk had. Dat mijn vrouw en ik nog weinig tegen elkaar te zeggen zouden hebben zodra de kinderen het huis uit zijn.’
‘Zodra ik het als een optie zag om mijn huwelijk op te geven, ging het snel. Een goede vriendin vergeleek me met een stier die uit zijn weide breekt – na de eerste barst in het hek is er geen houden meer aan. Mijn ex-vrouw drong er nog op aan om naar een relatietherapeut te gaan. Na het eerste gesprek zei hij: “Ga uit elkaar, hier is niks meer te redden, dit huwelijk is een lege doos.” Dat lag natuurlijk niet alleen aan de andere geliefden die we allebei hadden. Misschien waren we te jong toen we trouwden, of misschien lagen onze interesses toch te ver uit elkaar. Maar dat we ons huwelijk hadden opengesteld, heeft zeker niet geholpen. We investeerden niet meer emotioneel in elkaar. Af en toe gingen we op citytrip, dat wel, maar we waren bijvoorbeeld nooit een weekend samen thuis zonder dat er volk over de vloer kwam. Mijn ex-vrouw ziet nog altijd niet in dat we een groot risico genomen hebben. Ze vindt nog altijd dat het een goed systeem was: zowel gezellig en stabiel als spannend. Misschien is de ene mens beter in het combineren van relaties dan de andere.’

Gewoon een kus

‘Ik kon het niet, mijn balans klopte niet meer. Het is lastig als je vrijt met de ene vrouw terwijl je aan de andere denkt. En het is absurd als je vanop vakantie foto’s doorstuurt naar je geliefde, met als boodschap dat je dat uitzicht liever met haar beleefd had.’
‘Voor mijn vriendin was het ook niet altijd makkelijk. Als ik zo’n bericht stuurde, wist ze dat het iets was wat we niet samen konden beleven. Ik heb haar ook niet kunnen steunen zoals het hoort toen ze door haar scheiding ging. Ze kon me bijvoorbeeld niet continu bereiken, ik ging niet met haar zitten telefoneren terwijl ik met mijn gezin rond de tafel zat. Achteraf bekeken vind ik het jammer dat we onze relatie niet op een normale manier begonnen zijn, dat we niet konden toegeven aan de drang van verliefden om zoveel mogelijk samen te zijn en volledig in elkaar op te gaan. Als je focust op één relatie, kun je er alles uit halen wat erin zit.’
‘Ik heb er mijn lessen uit getrokken. Ik ben weer monogaam – dit keer niet omdat het zo hoort, maar omdat ik ervoor kies. Het kost me ook geen moeite. In de vijf jaar dat we samen zijn, ben ik nog niet eens een andere vrouw tegengekomen die mijn interesse prikkelde. Ook op andere vlakken pak ik het nu helemaal anders aan. We wonen maar deeltijds samen – om praktische redenen, we hebben allebei kinderen. Maar we letten erop dat we elkaar niet uit het oog verliezen. De week dat we niet samen zijn, wisselen we berichten uit, soms niet meer dan een kus, gewoon als teken dat je aan elkaar denkt. We houden onze vriendenkring beperkt om tijd genoeg voor elkaar te hebben. En als we elk een boek lezen, zitten we dicht bij elkaar, niet elk in een uithoek van de sofa. We koesteren onze emotionele hechting.’

Eva Berghmans – De Standaard 19.07.2018