Tijden veranderen, woorden ook.
Waarom zegt men “kwajongens” en nooit “kwameisjes”? Het woord bestaat niet eens!
Als een meisje ondeugend en wat wild is zegt men “het is een echte kwajongen”.
Als een vrouw dezer dagen zelfzeker en moedig is zegt men “het is een vrouw met ballen, of een vrouw met kloten aan haar lijf”.
Wel ik vind dat wij die mannelijke attributen niet nodig hebben om te bewijzen wie of wat we zijn, integendeel.
Dus, vrouwen en mannen, stop met dergelijke uitdrukkingen.
Wij zijn gewoon en vanzelfsprekend allemaal vrouwen, en net als mannen allemaal anders, en hebben net als mannen onze specifieke aardigheden en onaardigheden.
Dus vanaf nu zegt iedereen “kwameisje”, tegen elk meisje dat ondeugend en wat wild is!
Zelfs de Canadese Premier, en bovendien een feminist zoals hij zelf zegt, is er ook mee bezig en hij wil het Engelse woord “mankind”, veranderd zien in “peoplekind”. Overdreven? Misschien wel, maar toch ook ergens veel logischer en bij de tijd klinkend.

http://www.standaard.be/cnt/dmf20180207_03343693

Blijkbaar moet onze taal vervrouwelijkt worden, zoals onze taal ook tegenover andere rassen moet aangepast worden. De vraag is hoe ver we daarin moeten gaan, want daar is de laatste tijd nogal wat over te doen geweest.
Negers mag je niet meer zeggen, en blank blijkbaar ook niet meer, dat moet wit worden. Dus zijn er nu zwarte en witte mensen (zoals zwarte en witte pensen!), in plaats van negers en blanken.
Anderzijds, zo wit vind ik mij zelf eigenlijk niet, en ik vind blank wel een juister woord, en niet iedere donkere mens is ook zwart. Dat wordt dus moeilijk, en begint sterk op muggenziften te gelijken, terwijl hoe wij naar anderen kijken en er over oordelen tussen onze twee oren zit. En krijg het daar maar eerst eens aangepast, vind ik.