Poëzie
Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt:
mijn minituurmensje, mijn zelfgemaakt
verdrietje, en het helpt niet;
zoals je een hand op haar hete voorhoofdje
legt, zo dun als sneeuw gaat liggen,
en het helpt niet:
zo helpt poëzie
Herman de Coninck
Gedichtendag, en kan het nu mooier dat mijn zoon net een jaar geleden zijn lief ten huwelijk vroeg, geknield in de besneeuwde velden van Terlanen in Overijse. De velden waar ik als kind gespeeld, gewandeld en ontdekt heb.
Van bij mijn ouderlijk huis in de Stockemstraat, en later van in de Veeweidestraat, wandelde ik toen naar Terlanenveld en zo naar de Bisdom, om uiteindelijk in de Leegheid uit te komen.
Ik herinner mij nog de felblauwe vlasbloemetjes, het hoge graan, de paddenstoelen in de weiden waar de koeien graasden, de konijntjes af en toe, en de geur van de boerderij van de boer.
Ook het kasteel van de Bisdom, waar mijn grootmoeder nog gediend had, de holle weg, waar je in de lente de wilde meiklokjes kon plukken, het hoge huis van de notaris, van wiens dochter ik ooit een pop kreeg, de tuin van mijn grootvader aan de grot, naast de villa van de oude Lootvoet, die in de Leegheid een brouwerij had en waar mijn aangetrouwde tante Thérèse destijds gediend heeft, en zo mijn nonkel Robert heeft leren kennen, de jongste broer van mijn moeder, die op zijn 70ste nog de bergen in Nepal ging beklimmen.
De Leegheid waar de oudste zus van mijn moeder en haar man, jaren conciërge waren, in de brouwerij werkten, en in het piepkleine, maar oergezellig huisje achter de Ijse woonden, waar ik mijn fiets zette als ik later in de Over ging werken.
Ik herinner mij zoveel, en alle herinneringen die ik toen in mijn eentje als kind beleefde, zijn even mooi. Ik hield en hou van dat dorp, dat jammer genoeg nu een kleine stad geworden is, maar waar er toch genoeg plekken overgebleven zijn die ik als kind bewandeld heb, uren en uren, en meestal alleen, samen met mijn dromen en fantasie.
