Ik kan weer niet naar muziek luisteren, of ik begin te huilen…
Ik heb het uitgemaakt met mijn lief, de situatie was te moeilijk, zoveel te moeilijk!
Donderdag heb ik een afspraak met de huisarts en op 30 augustus met mijn psychiater.
En ondertussen hou ik mij recht met roze pilletjes en zoveel mogelijk afleiding en ook dank zij de 106, waar ik altijd terecht kan om te praten.
Het leven is wat het is zeg ik altijd, en daar moet je het mee doen, ook dit keer weer. Geluk is blijkbaar voor watjes, en niet voor wie tegen een stoot kan, en het leven voluit in de smoel durft kijken.
Een harde zeggen ze dan, een sterke. Ja hoor, en ook een vrolijk kind! Bij de 106 vonden ze mij zelfs heel verstandig en rationeel.
Een gebroken hart op je 69ste, je moet het kunnen. Ik vond het al geen cijfer om mee uit te pakken, en nu is het bijna een symbool geworden, samen met deze hete zomer.

Als je zoveel om iemand gaf

Als je zoveel om iemand gaf
dat je alles wat je had
je huis en je hele boel
daarvoor zou willen geven
dan werd je alleen maar veracht.

Toch is het een gevoel
dat inslaat als een flits
een brand vlamt door je heen
en er is geen rivier
geen water in de wereld
dat zulke vlammen blust.

Houd me dicht tegen je aan
als een band om je arm
als een hanger op je hart
want sterk als de dood
is de liefde, en afgunst
zo diep als het graf.

Judith Herzberg

Ja rozen

Dit zijn rozen voor je
en alle poëzie.
Dit is mijn mooiste pose:
die van liefde’s acrobaat,
zwevend schijnbaar moeiteloos,
maar met krampende tenen
boven een bed
van rozen en doornen.

Ik zal je nu beschrijven:
kijk, ik teken rozen op je huid
en jij doornen op de mijne.

Goed,
ik ben een acrobaat.
Is er een mooiere pose?

Pose van gevaar,
balancerend tussen begeerte en verweer:
ik stijg, ik val en onderwijl:

ik teken rozen
rozen
rozen

en dit zijn rozen.

Remco Campert