Volgens de krant De Morgen zijn er steeds meer en meer “grijze” echtscheidingen. Oorzaak: gepensioneerde mannen die zich met het huishouden gaan bemoeien.
Ik denk dat een paar van mijn vriendinnen zich hierin wel zullen herkennen, en gelukkig heb ik door mijn weduwschap dat probleem niet.
Maar ik kan er inkomen, dat het vervelend moet zijn, om ganse dagen als echtpaar op elkaars lip te zitten, vooral als er geen leven naast het werk was, en de paren zich niet voorbereid hebben op al de tijd die vrijkomt.
Ik zou het niet meer kunnen, samen leven met iemand. Na zeven jaar is mijn vrijheid zo waardevol, dat ik constant iemand bij mij niet meer zou kunnen verdragen. Maar verder kan het nog alle kanten op wat een relatie betreft.
Het huwelijk, als enige werkende relatievorm heeft trouwens afgedaan, mensen zijn te zeer individu geworden en elk wil wat anders, en de vrijheid dat ook te bekomen. Mensen kunnen tegenwoordig zelf wel beslissen wat voor hen werkt, vroeger deed de kerk en de staat dat in hun plaats, maar tegenwoordig zijn mensen mondige burgers die zich niet zomaar in een keurslijf laten wringen, al ondervind ik nog dagelijks dat velen hun eigen gevangenis bouwen en die ook in stand houden, ondanks het feit dat het hen diep ongelukkig maakt.
Ik hou teveel van de mensen, van sommige toch, om dat niet heel erg te vinden. Maar ik heb gemakkelijk praten, ik heb niemand meer waar ik verantwoording moet aan afleggen, en ik hoef dus ook geen blad meer voor de mond te nemen als ik met recht en rede iets wil aanklagen, en ik ben ook niet langer verantwoordelijk voor iemand anders welzijn, zodat ik met alle gemak en in de mate van het mogelijke mijn goesting kan doen.
Mijn gevangenis is opgeblazen, samen met mijn schroom en schuldgevoelens. Ik had bijna levenslang gekregen, maar heb het dan toch klaargespeeld om uit te breken, en de vrijheid te nemen om te zijn wie ik al altijd geweest ben, maar dan nu openlijk.

In het duister
leven slechts zij
die kwetsbaar zijn
voor het licht.

Verborgen,
veilig en onzichtbaar.
Een volgzame schaduw
op wacht.

Hier spreken we
niet over angst noch twijfels
Hier wachten we
tot we wakker worden.

Guy De Smet