Ik moet als kleuter toch al een voorgevoel gehad hebben, dat plastiek slecht is voor ons, want ik haatte het, en vooral plastiek bloemen!
Ik herinner mij dat ik een tante had, tante Mathilde, en die woonde in Brussel, in Oudergem, en die kocht altijd plastiek bloemen voor mijn grootmoeder. Op een dag had ze er ook een heel speciale, moderne vaas bij gedaan, in blauw en geel, en in keramiek. Die vaas zag ik doodgraag en mijn grootmoeder beloofde mij dat als ze stierf ik die vaas mocht hebben.
Mijn grootmoeder is gestorven en begraven toen ik als tiener met vakantie in Duitsland was, en toen ik terug thuis kwam was haar schaarse inboedel al verdeeld, en natuurlijk was ook de vaas weg.
Naast mijn grootmoeder woonde een neef van mij, en daar zag ik op een dag de vaas met de plastieken bloemen staan. Ik heb de bloemen eruit gezwierd en de vaas van de tafel geritst voor iemand mij kon tegen houden. Mijn grootmoeder had mij die beloofd, en dus was die van mij!
Het was trouwens het enige souvenir dat ik had. Op een dag is ze van de kleerkast in David zijn kamer gevallen, en was de vaas verloren.
Maar plastiek haat ik nog altijd, en vermits ondertussen gebleken is dat het één van de grootste vervuilers van ons milieu is, is dat gevoel reeds als kind terecht geweest.
Een eigenzinnig klein kind kan wel eens veel meer wijsheid in zich hebben, dan alle volwassenen bij elkaar!
Mooi, triest, maar oprrcht
Bedankt, Guy!