Vandaag de dag 03.07.2018

Wanneer er iemand nieuw in je leven komt die van grote betekenis is, wil je die zoveel mogelijk over jezelf vertellen, en als je dan beiden ook nog dezelfde interesses hebt, geraak je niet uitgepraat.
Vandaag hebben we voor het eerst elkaars stem gehoord, en dat viel bijzonder goed mee! Een zachte stem, een jonge stem, en vooral een lieve stem…
https://www.youtube.com/watch?v=G9bAr5bUzDs&feature=youtu.be
En zo kwam ik erop om te vertellen over de tijd dat ik een paar voordrachtwedstrijden – destijds georganiseerd door het Willemsfonds – heb gewonnen, en wel met een verhaal dat ik zelf geschreven had toen ik ongeveer zestien was.
In die tijd, geloofde ik nog in God (een jeugdzonde!), en het is een naïef hippieachtig verhaal, maar wel vanuit een overtuiging dat er iets serieus mis was met de wereld, en ik als revolterende puber daar iets ging aan veranderen.

Het verhaal kreeg de titel: De hut van mijn leven.

Ik weet niet hoe jullie de wereld zien en het leven dat er in rond warrelt, maar wanneer je ze met dezelfde ogen bekijkt als ik, koester je dan geen stille wens tot hervorming? Wil je dan het saaie niet liefelijk maken en gewone dingen, mysterieus?
De moderne mens kijkt niet meer uit zijn ogen maar uit zijn verwarde brein, dat slechts het voordeel zoekt in elk ding apart. En dat wil ik niet, ik wil niet blind worden zoals de meesten, ik wil mijn hart niet laten ontvluchten en mijn verstand ervoor in de plaats zetten. Ik wil het gewone ontwijken en leven zoals het in mijn illusies afgeschilderd wordt.
Geluidloos zal ik uit jullie midden verdwijnen en jong in mijn dromen, vermijd ik ’t machinale, om terecht te komen in de wereld zoals God die geschapen heeft, zonder mensen die begeren en grootse dingen trachten te doen, met hun vooruitgang. Ik wil mijn wereld veroveren die onverwoestbaar mooi blijft bloeien, jaar in, jaar uit. Opgeruimd, met de zon in de ogen en in het hart, zoek ik een plaatsje om mij te vestigen en daar bouw ik dan de hut van mijn leven. Ik praat met de dieren, stoei met de vogels en verheerlijk de bloemen in de weiden. Dan zal ik vergeten wat de mensen met de aarde gedaan hebben, want wanneer ik ’s avonds, bij milde schemering de maan zal zien verschijnen, zal die me niet doen denken aan raketten en satellieten, maar betoverend, zijn zilver licht naar mij zenden en me doen inslapen met vrede in mijn ziel.
Ik zal mezelf benijden en jullie beklagen, omdat jullie dit alles moeten missen, en reeds lang dood zijn voordat men je in een kist legt, een begrafenis voor jullie organiseert en je onder de aarde steekt. Maar ik zal leven zoals de schepper het gewenst heeft, volop in de rijkdom die hij ons schonk, maar wij opzij legden voor hetgeen mettertijd in elkaar gezet geweest is. Want schiep hij de realiteit zo verwoestend als de dag van nu? Wilde hij oorlog en bloed? Wilde hij hongersnood, terwijl miljarden dienen om dingen te veroveren die hij voor een ander doel ons ten geschenke gaf? Want ik ben er zeker van dat hij de maan in de hemel plantte om te bewonderen en ons te betoveren. Maar wie wil nog betoverd worden, wie kan zijn ogen van intens genot gesloten houden, wanneer de zon in zijn gelaat schijnt?
God schiep de aarde, en jullie hebben haar schepping misvormd, omdat honderden vuisten hamerden uit razernij die de begeerte hen ingeeft. Verfoei jezelf, want jullie mankeren niet minder dan dat de grond onder jullie voeten openscheurt, je er in ploft en hij zich weer boven je hoofd sluit. Je zou zelfs de duisternis niet voelen, omdat die je toch overal vergezelde.
Kon ik maar één enkele mens meekrijgen naar mijn leven, dan was dit een geslaagd levensdoel, mijn levensdoel. En later zou ik er dan honderden zien volgen. Dan zou ik merken dat er een verhelderde glans op hun gelaat afgebeeld staat, hun ogen wijd opengaan en ze van verrukking juichen, dansen, springen, lachen, heel hard lachen, zoals de wereld nog nooit gelachen heeft, in volle overgave, eindelijk bereid de geschenken van de schepping te aanvaarden!
Dat is mijn droom.

Micheline Baetens – 16 jaar

En dat droeg ik dus voor, uit het hoofd, met het nodige temperament en overtuigd van wat ik zelf geschreven had.
Provinciaal werd ik eerste en Nationaal tweede, en ik weet nog dat ik die dag mijn maandstonden had, en vreselijke buikpijn.
Gelukkig heb ik de tekst bewaard, want ik vind hem nog altijd veelzeggend voor wie ik toen was. En veel is er niet veranderd, enkel God is afgevoerd, maar voor de rest denk ik van de wereld nog altijd hetzelfde.
https://www.youtube.com/watch?v=M4OX_aZJ854

2 gedachten over “Vandaag de dag 03.07.2018

  1. Hoe visionair! Hoe ver je tijd vooruit! Hoe prachtig en volwassen voor iemand van 16 jaar! Dat je met dat talent verdomme niks meer gedaan hebt! Gelukkig is er nog deze blog en je (knipoog)gedichten….blijf ze met ver- en bewondering volgen!

    • Bedankt! xxx En ik heb nog zo een verhaal uit mijn oude doos gevonden, en dat is ook visionair zoals jij dat noemt, want daar speelt een blonde jongeman de hoofdrol in…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *