Niets (of toch weinig) is wat het lijkt op deze wereld, en mensen schijnen zich in honderdduizend bochten te moeten wringen om er voor de buitenwereld toch maar acceptabel voor te komen.
En als we daar nu eens gingen mee stoppen, en klare wijn schenken? Zou dat niet veel gezonder en genietbaarder zijn.
Misschien moeten we ook af van het uitgangspunt dat iets voor eeuwig en altijd is. Vermits elke dag anders is, en zelfs elke minuut van die dag anders is, waar halen we dan de zekerheid vandaan dat iets voor altijd is?
Zouden we onze kinderen niet van jongs af aan meer moeten groot brengen met deze wetenschap of brengen we dan hun veiligheidsgevoel en vertrouwen in het gedrang? Moeten we onze kinderen niet wat meer opvoeden met hen te tonen wat er in de wereld te koop is en was niet, in plaats van hen te verwennen en groot te brengen in een cocon van schijnbare zekerheid?
Ik ben alvast blij, nu ik ouder ben, en de grootste zorgen achter de rug zijn, dat ik door de vele nare en pijnlijke ervaringen tot het besef gekomen ben, dat ik er constant rekening moet mee houden dat iets plots voorbij kan zijn.
“Leg je eieren nooit in één mandje, maar verdeel ze over verschillende mandjes, want als je dan één mandje laat vallen, is niet meteen alles verloren.” Dat is een eenvoudige, zeer wijze raad die ik gedurende mijn leven opgestoken heb, en ook zoveel mogelijk probeer toe te passen.
Onzekerheid is een rode draad die door ieders leven loopt. Het enige wat we met zekerheid weten, is dat we op een dag zullen sterven, en dat dan alles gedaan is.
Dus leef van dag tot dag, doe dat zo aangenaam mogelijk, in je eigen stijl, want uiteindelijk is niets of niemand wat het lijkt, en durf jij tenminste jezelf zijn. En pas vooral goed op je eitjes!