Vannacht, maar dan wel tweeënveertig jaar geleden, begon het grootste avontuur van mijn leven, dat pas na zesendertig uur een fantastisch eindresultaat zou opleveren.
Hij wou maar niet geboren worden, en dus moest er een operatie aan te pas komen. Om negen uur de operatiekamer in en twintig minuten later kreeg mijn man tot zijn verrassing te horen dat hij een zoon had, terwijl men ons gezegd had dat het een meisje zou worden.Toen de verpleegster aan mij kwam vragen hoe het kind moest heten, antwoordde ik dat ze dat aan mijn man moest vragen, want er was afgesproken dat indien het een meisje was ik de naam mocht kiezen, en bij een jongen mocht de vader de knoop door hakken, want ik hoorde graag Jan en hij liever David. Dus het werd David!
Ik kreeg mijn zoon pas na drie dagen te zien, omdat hij eventjes in de couveuse moest, wegens de zware bevalling waarbij hij blijkbaar wat zuurstofgebrek geleden had.
Een paar dagen later bleek dat hij ook een virus opgelopen had en moest ik na twee weken, zonder kind naar huis.Zijn eerste Sinterklaas heeft hij in het ziekenhuis doorgebracht, en het waren zware en onzekere dagen. Elke dag naar het ziekenhuis en elke dag hopen dat ik hem mee naar huis mocht nemen.Maar uiteindelijk is dan toch alles goed gekomen. De roze wolk waarop je dient te zitten als je pas moeder bent geworden, is niet altijd zo roze, maar het is wel het beste wat me ooit overkomen is.