Mijn moeder heeft eens tegen mijn vader gezegd, toen mijn man zware gezondheidsproblemen begon te krijgen: “Ge moet ons Micheline gerust laten, die heeft al miserie genoeg.” Hij kwam altijd klagen bij mij over mijn zus, over de kleinkinderen, over mijn moeder…
Ooit zei mijn psychiater dat ik wat egoïstischer moest worden. Mijn zoon heeft ook al vaak gezegd dat ik te goed ben, en vandaag schreef een vriendin het nog op Facebook.
Ben ik echt te goed? Of zijn het niet eerder de anderen die niet goed genoeg zijn? En is het dan niet zo dat wie goed doet, goed ontmoet?
Er zal wel iets van zijn, dat ik soms te goedgelovig ben, of misschien teveel vertrouwen heb in hoe anderen zijn. “Gij denkt dat iedereen is zoals gij”, zegt David dan.
Maar wat moet je dan anders? Steeds op je hoede zijn, en negatief denken? Of nog erger, wraak nemen, rancuneus zijn, omdat iemand je slecht behandelde of pijn heeft gedaan. Daar kom je geen stap verder mee! Dan rijd je jezelf verder de vernieling in. Dat vreet je op en ontneemt je alle plezier en schoonheid.
“Te goed is goed zot”, luidt de uitdrukking. Wel dan is dat maar zo, dan zijn we maar zot. Betekent dat dan ook dat ik altijd dezelfde fouten ga maken? Is te goed zijn, dan echt fout?
Ik zie het tenminste niet als fout, en ben best content met mezelf. Ik geef tenslotte enkel om wat ik waardevol vind, en moet ik dat dan verloochenen? En mezelf verliezen? Neen, dan liever aanvaarden dat het kan mislopen en dat ik weer eens bedrogen of verraden word door de eerste de beste, dan mezelf te bedriegen en te verraden.
De hel dat zijn tenslotte de anderen, zoals Sartre zei, en we mogen er zeker niet zelf voor zorgen, dat we onze eigen hel worden.
Laat mij dus maar mijn eigen gang gaan, er is toch geen luisteren aan!