Het gaat naar kerstmis toe, en dat is de tijd van het jaar dat we weer eens opgeroepen worden om solidair te zijn met alle sukkelaars van deze wereld.

“Wat wonen we toch in een warm dorp”, hoorde ik een politica zeggen, bij de zoveelste liefdadigheidsactie waarin geld ingezameld werd voor een groep minderbedeelden (wat een woord!) in onze maatschappij.

We worden opgeroepen door de media of de politiek om aan iets mee te doen, en we doen het: inzamelen, meespelen, protesteren, manifesteren, verspreiden…allemaal voor het goede doel, en om er bij te horen en het groepsgevoel aan te wakkeren.

Op het belachelijk af. Zoals De Rospot actie bijvoorbeeld. Met de onmisbare bekende Vlamingen natuurlijk!

Vanaf december 2019 zullen namelijk de rosse muntjes van 1 en 2 cent veel minder gebruikt worden. De prijzen van koopwaren worden vanaf dan afgerond op 5 cent. Daarom roept Kom op tegen Kanker dit najaar Vlaanderen nog een allerlaatste keer op om massaal ros geld in te zamelen tegen kanker.

Creatief zijn ze wel die acties en plezant ook, en ze houden ons bezig, en we voelen er ons ook nog eens beter bij. Allemaal winst, behalve dan dat ik het vernederend vind dat er voor zieke mensen geld moet ingezameld worden, dat uiteindelijk geen waarde heeft. Getuigt eigenlijk van weinig respect en empathie.

Als ik ooit heel ernstig ziek word, dan hoop ik dat mijn verzorging en genezing niet zal afhangen van een paar rosse, waardeloze muntjes, maar van een maatschappij waarin gezondheidszorg op de eerste plaats komt.

Tenslotte betaal ik daarvoor, en met plezier. Dus voor mij geen liefdadigheid, geen pleisters op een houten been, en zeker geen rosse muntjes. En als mij dan toch iemand wilt steunen en een hart onder de riem steken, kom dan eens samen met mij lachen en wenen, net als toen ik nog gezond was.