“Ma solitude”, het is inderdaad mijn beste en trouwste vriendin, en ik ben gaan houden van haar, en dat komt waarschijnlijk omdat ik ook van mezelf ben gaan houden.
Samen met een paar mensen, zoals mijn zoon en schoondochter, en een paar oude vriendinnen, is dit het beste gezelschap geworden. En eigenlijk is ze dat wel altijd een beetje geweest.
Ik ben geen groepsmens, nooit geweest, al gedroeg ik mij af en toe wel zo, want ik heb jarenlang in het verenigingsleven gezeten en vrijwilligerswerk gedaan, maar dat was eerder voor de anderen dan voor mezelf.
Toen ik in deze zomer eventjes een korte relatie had, dacht ik dat ik de rest van mijn niet langer alleen door het leven zou gaan, en toen het anders liep, vreesde ik dat ik het terug alleen-zijn niet zou aankunnen. Maar dat was ongegrond, ik voel mij weer helemaal verzoend met dat alleenstaand zijn, zoals dat tegenwoordig heet.
Bovendien, we staan er nooit alleen voor, als we écht iemand nodig hebben, dan komt dat wel in orde, er zal wel voor ons gezorgd worden. Maar tot zolang en waarschijnlijk tot de allerlaatste dag, omarm ik die lieve vriendin en blijven we samen gelukkig door het leven gaan.