Vandaag werd er in het Vlaams Parlement, tijdens het onderwijsdebat, gediscussieerd over het feit dat onze kinderen geen leesplezier meer kennen, en wat daar aan verholpen kan worden.

https://www.standaard.be/cnt/dmf20191204_04751027

Andere tijden, andere gewoontes en pleziertjes, blijkbaar. Aan de leerkrachten ligt het zeker niet, ik denk eerder aan de thuisomgeving, alhoewel…

Ik kreeg destijds thuis onder mijn voeten omdat ik teveel met mijn neus in de boeken zat, maar dat heeft mij niet tegengehouden. Dus wie goesting heeft om te lezen zal blijven lezen, maar een goed voorbeeld en stimulansen zijn altijd zinvol.

Maar dat men dan ook stopt met de verengelsing van alles en nog wat, en veel meer de schoonheid van de eigen taal “promoot”. Het Nederlands dus! Er is al te lang geschreeuwd dat je met het Nederlands nergens komt en dus ook niet nodig hebt van het goed te kennen. En dat excuus hoor je nog vaak.

Verhaaltjes voorlezen aan je kinderen zou helpen en inderdaad alle beetjes helpen. Ik heb nooit voorgelezen aan mijn zoon en toch is David een verstokt lezer. Vandaar misschien ook zijn analytische geest…

Voor mij was en is een boek een toevluchtsoord waar je begrepen wordt en herkenning vindt. Toen ik kind was vluchtte ik in de verhalen en romans, later veeleer in het non-fictie leesvoer, en nog later door de ervaringen en behoeften, vond ik steun in de filosofie en psychologie. Heel af en toe lees ik poëzie.

Voor wie, zoals ik, niet gestudeerd heeft maar toch wilt weten, zijn boeken de enige manier om wat op te steken van alles en nog wat. En mijn interesse is uitgebreid, al lees ik nu veel minder, en eerder de kranten dan een boek.

Lezen is leren, en de leerstof is voor iedereen toegankelijk, als je maar de goesting hebt. Veel leesplezier!