Een mens zou af en toe op retraite moeten gaan. Weg van de tv met het dagelijkse nieuws, weg van Facebook met meer onzin dan zin, weg van de telefoon en internet…

Dit weekend heb ik een documentaire gezien over een dame die helemaal in haar eentje en zelfvoorzienend in de open en verlaten natuur van Ierland leefde.

https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/where-the-wild-men-are/6/where-the-wild-men-are-s6a7-ireland/

Daar ben ik jaloers op, al weet ik dat ik het zelf niet zou kunnen zoals zij het doet, want ik hou wel van het comfort dat ik nu heb. Maar af en toe heb ik toch de neiging om mij wat terug te trekken en mij af te sluiten van de rest van de wereld, en nog enkel bezig te zijn met de essentiële dingen die moeten gebeuren.

Mijn huis, mijn tuin, mijn dieren, mijn kleine familie… de volgorde doet er niet, ze zijn allemaal even belangrijk en van grote waarde voor mij, en krijgen allemaal evenveel liefde en zorg. De buitenwereld, ach de buitenwereld, die is soms zo banaal…

Hoogmoed heeft ons van de natuur verwijderd en ons het idee gegeven dat we er vrij kunnen over beschikken, want de mens is het enige dier met verstand, en dat weet hoe het allemaal moet.

Maar nu zitten we hier opgesloten en bang van iets wat we niet kunnen zien, en ons in de tang houdt. Slim hé, en hoe almachtig zijn we toch!

Net als Judith uit “Where the wild men are” moeten we misschien anders gaan denken en ervan uitgaan dat een grassprietje evenveel waarde heeft als elk ander levend wezen, en dus ook evenveel als de mens.

Leef wild

Ik ga weglopen,
De deur achter mij
Dichtslaan,
Het vuur uitzetten,
Afgesneden
Van elke voorziening,
Weg
Van deze wereld,
Want ik ben hier
Niet meer graag.

Leef anders,
Leef wild.

Micheline Baetens-21.04.2020