“Met drie zelfdodingen per dag en tienmaal zoveel pogingen scoort Vlaanderen anderhalve keer zo hoog als het Europees gemiddelde en dubbel zo hoog als Nederland.” (DS)

Hoe komt dat? Is België een onmogelijk land om gelukkig in te zijn? Of ligt het aan onszelf?

Ik kijk nu al een paar avonden na elkaar naar de serie “In Treatment”, waarin mensen bij de psychiater komen om over hun levenservaringen en problemen te praten, en moet maar weer eens concluderen dat wij het sterkst zijn in zelfbedrog en dat van daaruit de meeste van onze problemen ontstaan.

Mensen willen bovendien de ene kick na de andere beleven, tot ze zo verslaafd zijn, dat ze er depressief van worden en moeten afkicken. Jammer dat ze dat pas inzien en doen wanneer ze volledig instorten. En dat noemen we dan een burn-out, opgebrand dus.

Ikzelf ben ook nog altijd zo onwijs om over mijn limiet aan prikkels te gaan, en heb zopas een weekje verplichte rust genomen. Geen tuinwerken meer en zo min mogelijk afspraken en nieuwe plannen maken. Het kopje leeg maken vooral, want lichamelijk raak ik zelden uitgeput, en dat is misschien een nadeel, want dan blijf je geestelijk maar doorgaan met uitvoeren wat in je hoofd opkomt. En dat is altijd heel veel, want ik doe het allemaal zo graag!

Gelukkig speelde het weer en de regen mijn spelletje mee, en konden we ook daarbij van een depressie spreken. Voor de natuur was dat ook een weldaad, want regen is hard nodig, zeker na een hele droge lente. Overdaad aan zon dus!

Eind goed al goed zeggen ze dan, en uiteindelijk moet elk van ons naar de juiste signalen luisteren of je rijdt jezelf te pletter! En vooral we moeten die slechte cijfers naar beneden krijgen. Toevallig is het momenteel ook examentijd, dus laat ons maar bestuderen hoe we dat het best kunnen doen. Door te schrappen, denk ik, door heel veel te schrappen…