Een tijdje geleden ontdekte ik dat ik in het Belgisch Staatsblad stond van 22 februari 1959, 11 dagen na mijn 10de verjaardag. Justitie had namelijk mijn naamsverandering goedgekeurd: Micheline Caron werd Micheline Baetens.

Eigenlijk achteraf gezien wel jammer, want ik heb mij altijd meer een Caronneke gevoeld, dan een Baetens. Ik heb meer van moeders kant dan van die van mijn vader.
Hoe het kwam dat ik de naam van mijn moeder kreeg in plaats van die van mijn vader, heb ik al een paar maal verteld.
Mijn moeder was nog niet gehuwd met mijn vader toen ik geboren werd, want ze was nog aan het scheiden van haar eerste man. Eerst kreeg ik die man zijn achternaam, maar vermits hij mij niet erkende als zijn kind, kreeg ik de naam van mijn moeder. Een bastaardkindje! Wat een etiket!
En dit ging zo gebleven zijn indien men na verloop van tijd de wet niet aangepast had die het mogelijk maakte dat ik toch de naam van mijn natuurlijke vader kreeg. Toen de wet veranderde kon die mij  adopteren, en het is eigenlijk mijn grootvader langs moeders kant die daar heel erg op aangedrongen had. Hij heeft het jammer genoeg niet meer zelf meegemaakt.
Mijn moeder was niet blij met haar zwangerschap, en zestien maanden later evenmin met een tweede kind. Maar vrouwen hadden destijds niet veel te kiezen, en veel minder dan nu hun lot in eigen handen. Ik denk trouwens dat ze het mijn vader altijd heeft kwalijk genomen dat ze direct zwanger was en dat ze zich in de val gelokt voelde…
Moeder had nooit mogen hertrouwen en ook nooit kinderen mogen krijgen, want dan denk ik dat ze veel gelukkiger zou geweest zijn, en als vrouw veel beter tot haar recht zou zijn gekomen. Maar ja, de lessen van het leven komen vaak veel te laat…

Tegen wil en dank

Mijn moeder
heeft geen mooi leven gehad.
Ze had niet mogen trouwen
en kinderen krijgen
tegen wil en dank.

Ze had nu moeten geboren worden,
dan was ze een openhartige vrouw geweest,
en niet levenslang
gebonden aan handen en voeten
tegen wil en dank.

Micheline Baetens – 21.08.2018