Wat journaliste Mia Doornaert gisteren zei over de dood en het verlies van haar man in het programma “Alleen Elvis blijft bestaan”, daar kan ik mezelf helemaal in terugvinden. Ze vertelde dat ze niet echt een rouwproces heeft doorgemaakt, maar “iemand die er altijd was, was er opeens niet meer”, en met dat gevoel moet je verder. En er zijn de herinneringen, die daar ons soms, ook na jaren, pijnlijk hard aan doen denken.
Vooral als je man al heel lang ziek is en de ene ziekehuisopname na de andere heeft meegemaakt, ben je ook al een beetje voorbereid op het ergste, ook al komt dat dan nog onverwachts, want onverwachts is het altijd.
Wat ik het ergste vond en nog altijd vind, is niet wat ik mis, maar wat hij al allemaal gemist heeft, zoals nu dit jaar, het huwelijk van David, en wat zou hij fier zijn op zijn zoon, omdat hij het zo goed doet op het werk in de Zuidertoren, waar hij zelf ook meer dan veertig jaar gewerkt heeft.
Bijna acht jaar is hij al kwijt, en we hebben al heel wat meegemaakt waar hij geen deel van uitmaakte, al blijft hij natuurlijk wel aanwezig bij alles.
Dit jaar op 19 december zouden we vijftig jaar getrouwd zijn geweest. Gevierd zouden we het waarschijnlijk niet gedaan hebben, want dat ligt niet in onze aard, maar misschien wel ergens speciaal naartoe gereden zijn voor een paar dagen, tenminste als de gezondheid het zou toegelaten hebben.
Gelukkig heeft hij de renovatie van ons huis nog kunnen meemaken, en er achteraf eventjes van kunnen genieten, want dat was in 2010, en op 13 februari 2011 is hij overleden.Binnen enkele dagen is het Allerheiligen, maar voor mij is dat een dag als een andere. Zijn urne staat immers hier in huis waar hij thuishoort, nog altijd, want ik mag er niet aan denken dat hij daar op dat koud kerkhof ligt. Zo sentimenteel ben ik dan wel.Het leven gaat door, en is vanaf de eerste dag dat hij er niet meer was doorgegaan, en zo is het goed, want hij zou niet willen dat er ons iets ontbrak omdat hij er niet meer is.