Wat is dat toch hardnekkig, liefdesverdriet. Vanmorgen niet in bed kunnen blijven liggen, en met een gejaagd gevoel opgestaan, om bezig te kunnen zijn, en afleiding te zoeken.

Gaat dit ooit over? Of hoe diep moet dit wel zitten?

En nu dan die afleiding zoeken in een film, een boek, op internet, om dan te constateren dat het lijkt of de rest van de wereld dit met opzet doet, de herinnering levendig houden. Want afleiding is er niet.

Is er dan troost? Als het een troost is dat we gezond zijn, kunnen doen en laten wat we willen, de zon af en toe schijnt, dat er koffie is en ander aangenaam gezelschap, ja, dan is er troost.

Maar het gevoel dat je maar half leeft blijft.

Zou een sorry helpen? Misschien wel. En kwaad worden? Misschien wel, maar hoe doe je dat dan. Zal de tijd helpen? Dan wel héél traag, vermoed ik.

Het lijkt erop dat je van de liefde moet afkicken als van een drug, met vallen en opstaan. Wat je het meest schijnt te missen, is echter niet de roes, de passie, de harttocht, maar in de eerste plaats de aandacht: weten dat er iemand was voor wie je er toe deed. Ik denk dat dat het verslavends werkt.

Aandacht is trouwens het mooiste geschenk dat je aan iemand kan geven, en daarna ontwaakt al de rest. Aandacht is de eerste stimulans om lief te hebben, de voedingsbodem of iets al dan niet een relatie wordt. En vooral de juiste aandacht, aandacht voor wat belangrijk is.

Je gaat er niet dood aan, aan liefdesverdriet, maar je sterft wel een beetje, een deel van jou sterft een beetje …