Breien lukt nog niet, na een gebroken pols, maar haken, borduren en naaien al wel, vooral haken lijkt een goede revalidatietherapie.

Wat een luxe om in een tijd dat haast alles geautomatiseerd is, met je handen te kunnen werken. Wat heb ik dat gemist!De meeste dingen die ik maak, kan je zo kopen en zelfs nog veel goedkoper dan wanneer je ze zelf maakt. Dus eigenlijk ben je bezig met nutteloos en nodeloos werk. En precies dat is zo waardevol. Bovendien werkt dat ook therapeutisch, zeker handwerk zoals breien en haken waarbij het verstand op nul kan gezet worden, en je steeds dezelfde handeling herhaalt.Toen ik jaren geleden kantkloste prezen mensen mij om mij geduld. Je werkt maanden aan een lapje kant dat je wanneer het klaar is haast niet ziet liggen. Er is in mijn ogen echt niets nuttelozer dan kant klossen. Het dient tot niets. Een gebreide sjaal kan je nog warm houden, of een gehaakt kledingstuk kunnen je dragen, maar een kanten doekje, durf je niet eens ergens leggen uit angst dat het vuil of beschadigd wordt, want wassen is uit den boze. De meeste van mijn werken zijn dan ook ingekaderd. Eerstdaags zal ik er eens enkele fotograferen, van zodra ik terug alleen de keldertrap af durf.