Natuurlijk geeft de psychiater geen antwoord op alle vragen die ik me stel, want wie beter dan ik kent mezelf? En hij weet ook, dat ik de antwoorden al wel een tijdje weet, ik moest ze nog enkel kunnen uitspreken, en een spiegel voorgehouden krijgen, die mij in staat stelde om te reflecteren en onder ogen te zien.
Het verdriet en de ontgoocheling zal ik nu de tijd moet geven om uit te doven. De pijn zal mij nog doen trachten en de spijt me doen treuren, maar ook dat zal slijten. En wellicht vind ik dan mijn levenslust, energie en geloof weer helemaal terug, om weerom kwetsbaar te durven zijn, en voluit te kunnen genieten van elke dag.
“Sterk en gevoelig zijn een twee-eenheid”, zei de psychiater. Ze gaan hand in hand. Ze gaan samen, want wie niet gevoelig is hoeft ook niet sterk te zijn, en enkel zij die sterk zijn, durven ook gevoelig zijn.
Aan mijn ganse levensverhaal dat ik gedurende dertig jaar aan de psychiater verteld heb, werd nu een postscriptum toegevoegd. Niet als patiënt, maar als iemand die haar problemen wel zelf kan oplossen, ook al zijn ze hondsmoeilijk en zeer pijnlijk.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Postscriptum
Want dit keer heb ik de agressie niet tegen mezelf gekeerd, heb ik de pijn aangekund en het verdriet toegelaten, is het gepermitteerd van het verlies te verwerken, is de situatie niet verlammend geworden, want ik heb durven bloeden met open aderen en wenen met hart en ziel.
Ik kan het vanaf nu wel terug alleen aan, denk ik. Want ik weet tenslotte beter dan wie ook wel zelf alle antwoorden te vinden op mijn eigen vragen.
Laat nu de herfst maar komen, ik ben er klaar voor!