Elk kind dat geboren wordt en niet onvoorwaardelijk bemint wordt door zijn of haar ouders heeft een serieuze handicap voor de rest van het leven. En dat is de afgelopen maanden en weken weer eens gebleken. Wat de aanleiding was voor de zoveelste moeilijke periode doet er niet toe, wat er wel toe doet is hoe je door die handicap reageert op de gebeurtenissen, en die reactie zal voor iedereen anders zijn en hangt af van wat je in je rugzak aan ervaringen  meedraagt.

Gedurende je leven raakt die rugzak steeds maar voller, en wat erin steekt krijg je er nooit meer uit. Toch niet helemaal. Maar gelukkig heb je in de loop der jaren ook wat levenswijsheid meegekregen en ben je ook wat sterker geworden, zodat wat zwaar weegt wat lichter wordt. En je hebt ook wat beter leren omgaan met je handicap, weliswaar met hulpstukken en aanpassingen, maar het is en blijft een handicap die je af en toe blijft parten spelen.

Toen ik destijds vertelnamiddagen verzorgde in het rusthuis, merkte ik, ook al word je honderd, die heel zware en nare ervaringen, die mensen toen ze bijvoorbeeld nog tieners en kind waren meemaakten, steeds weer moesten kunnen verteld worden. En steeds weer kwamen die emoties die ze toen moesten gevoeld hebben weer boven. Het was tegelijk ontroerend en pijnlijk, maar gelukkig was er dan wél iemand om er naar te luisteren, terwijl dat vroeger misschien niet zo was, waardoor het verdriet en gemis nooit verwerkt werd.

Hoe mensen reageren op gebeurtenissen, oordeel niet te snel, maar luister naar hun verhaal en beleef het mee met je hart én het besef dat het waarschijnlijk uit een veel te zware rugzak komt, en jij wellicht door te luisteren, dat rugzakje een stukje lichter kan maken.