Gisteren hoorde ik een doctor in de psychologie zeggen dat mensen met een lui brein meer last hebben van psychische aandoeningen zoals burn-out en depressie.

Waar die mevrouw gestudeerd heeft en wie of wat ze daarvoor onderzocht heeft weet ik niet, maar ik wou dat ik een lui brein had, want het mijne werkt zelfs ’s nachts.

Ik heb denkelijk twee levens, waardoor het leven van overdag zich vertaald in nachtmerries ’s nachts, en dat als kind al. Plezant is anders.

Het zijn bovendien geen gefantaseerde dromen, maar houden altijd verband en hebben vooral betrekking over al het nare wat ik vroeger beleefd heb, en de al overleden hoofdacteurs spelen er telkens een rolletje in mee.

Dus mevrouw de doctor herzie je onderzoeken eens of praat eens met mensen die ervaringsdeskundigen zijn op het gebied van een actief, ja zelfs overactief brein. Het is om zot van te worden, dat wel, maar luiheid daar kan het zeker niet aan liggen!