Hadden ze de pas overleden kunstenaar Panamarenko destijds als kind een pilletje gegeven, was hij wellicht nooit de kunstenaar geworden die hij nu was.
Zodra er een “verwarde man’ in het nieuws opduikt staat er een leger aan journalisten en deskundigen klaar om hem psychologisch te duiden. Maar gaat het de tv-psychologen en -psychiaters eigenlijk om de verwarde, of om de “gewone man’? Ik ben toch niet gek?! Waar komt de angst voor het abnormale en irrationele vandaan? Vrezen we de ander, of worden we onzeker over hoe normaal we zelf eigenlijk zijn?In Geschiedenis van de waanzin (1961) wijst de Franse filosoof Michel Foucault de zeventiende en achttiende eeuw aan als het begin van de systematische bestudering van de waanzin. Het denken over de mens wordt een denken in termen van aandoeningen. Steeds meer gedrag krijgt een pathologisch etiket. Want zodra gekte een naam heeft, is het weer gewoon.
Paul Verhaeghe meent dat we ons niet gek moeten laten maken door deze pathologiserende trend en herschrijft onze geschiedenis van de waanzin.
Paul Verhaeghe is klinisch psycholoog en psychoanalyticus. Hij is hoogleraar aan de Universiteit Gent. Met Tussen hysterie en vrouw (1996) en Over normaliteit en andere afwijkingen (2002) won hij internationale erkenning als Freud- en Lacankenner. Met Liefde in tijden van eenzaamheid (1998), een kritische analyse van de hedendaagse verhoudingen tussen man en vrouw, brak hij door naar een algemeen publiek. Het werd een internationale bestseller; het boek werd in acht talen vertaald. Van Het einde van de psychotherapie zijn meer dan 12.000 exemplaren verkocht. Paul Verhaeghe is ook bekend van zijn boek Identiteit uit 2012, over de vorming van de hedendaagse identiteit.
