Zwaar gehandicapt, na een slecht afgelopen afdaling uit een helikopter, gevolgd door een jarenlange revalidatie, stond hij er weer: praktisch veroordeeld tot een leven in een rolstoel. Dat vond hij veel te beperkend en hij besloot de wijde wereld in te trekken, ondanks zijn handicap… Op avontuur met een rolstoel. Liftend of op eigen krachten. Kriskras door België en ook tot voorbij de poolcirkel in Finland. Ruim een kwarteeuw na het levensbedreigende ongeval vertelt hij zijn avontuur, tot in zeer aangrijpende details. Over hoop en wanhoop en over doorzettingsvermogen. Een leven vaak afhankelijk van Duimbreed Geluk.
BOEK : Duimbreed geluk door Milo Derdeyn – 222 pagina’s | Boekscout | 2015 | € 18,95
Fragment:
Ik weet natuurlijk niet meteen wat de gevolgen van mijn val zijn. Langzaam dringt het tot me door dat een en ander in mijn leven definitief is afgelopen. Ik slaap slechts een paar uur per nacht. Steeds weer word ik wakker met pijn. In het ziekenhuis verlies je bovendien bijna elke notie van tijd. Het ritme van dag en nacht is alleen nog te herkennen aan het ontiegelijk vroege tijdstip waarop men de deur van de kamer opengooit, een thermometer onder je oksel steekt en een half uur later ontbijt en medicijnen op de tafel neerkwakt. Je kunt niet meteen beginnen met eten. Het moet je namelijk aangereikt worden. Na een paar weken weet ik instinctief dat het ‘amen en uit’ is met mij. Op sterven na dood?
Helemaal in het begin krijg ik vaak bezoek van collega’s en vrienden. Die praten over het moment dat ik terugkom en zal kunnen deelnemen aan de winterstage voor bergbeklimmers in het Franse Chamonix. Misschien kan ik, in afwachting dat het opnieuw helemaal goed wordt met mij, als instructeur beneden aan de rotswand staan en zo richtlijnen geven aan beginnende klimmers. Nogal naïef natuurlijk, maar weet je veel als je na een zwaar ongeval op een ongemakkelijk ziekenhuisbed vastgesjord ligt.
Nog later blijkt inderdaad dat ik zeer veel dingen in het leven – die ik zo verschrikkelijk graag deed tot op de dag van het ongeval – niet meer zal kunnen doen. Ik lig hier als een hulpeloos wezen dat praktisch niets meer alleen kan of mag. Door die gebroken ruggenwervel is ook de band met ‘normale’ mensen gebroken. Die normale mensen, dat zijn voortaan de anderen.
