Ons beeld van de wereld wordt grotendeels en voornamelijk gevormd door de emoties die we ervaren hebben in de loop van ons bestaan.

“Het leven is een leerschool”, het is een cliché en een dooddoener, maar eigenlijk is het wel zo, en onze ervaringen zijn de leerstof, niet altijd de juiste of gemakkelijkste, maar wel de leerstof die we opslaan en ook vaak ons denken en doen bepalen.

Op tien jaar tijd kan er veel gebeuren, en kunnen we heel wat te verwerken krijgen aan leerstof: verdriet, bedrog, wanhoop, afscheid, verlies, ontgoocheling, vernedering, onrechtvaardigheid, …

En we moeten sterk blijven, want na de ene uitdaging die we moeten trachten te overwinnen, volgt de andere. En je moet het allemaal alleen en zelf doen, want anderen kunnen je enkel steunen, maar de oplossing en verlossing ligt altijd en alleen bij jezelf.

En je kan het aan, want veel tijd om na te denken en te verwerken is er niet. Tot die ene dag, dat er weer iets heel belangrijks gebeurt en je gevoelens krijgt die je niet meer kan plaatsen: schuldgevoelens, angst, verdriet, radeloosheid, onmacht, onzekerheid, onveiligheid, …

Tussen mijn zestigste en zeventigste is er heel wat gebeurt en niet zomaar iets van het minste, maar ik kon het allemaal aan, en de gevoelens die er kwamen bij kijken heb ik netjes verdrongen. Er was alleen kwaadheid, maar met kwaadheid verwerk je de dingen niet, je kropt ze alleen maar op en je vergroot ze uit. Tot die kwaadheid zich tegen jezelf gaat keren, en dat noemen ze dan een depressie. Want een depressie is tegen zichzelf gerichte agressie, waarbij je dringend hulp moet gaan zoeken.

Dat heb ik gedaan, en nu moeten we dus terug leren om onszelf en onze leerstof te aanvaarden. Gelukkig hebben we het boek, met de richtlijnen waaruit we dat kunnen leren, al op zak, zodat het wat makkelijker en vlugger lukt dan de vorige keren, toen die emmer weer eens te vol was om dragen, en die zwarte hond ook elke morgen aan mijn bed zat.