Een oproep voor morgen!
Klaagmuur: GEN-werken Hoeilaart spoorlijn 161https://www.facebook.com/groups/209278029205401/permalink/1220028441463683/?pnref=story
Voorstel: buurtbewoners die niet naar werk of school hoeven, verzamelen zich WOENSDAG 28 MAART OM 9:45UUR BIJ DE BETAALAUTOMAAT ONDER HET SPOORWEGVIADUCT. Daar is het zeker droog. Ik zal zorgen voor een thermoskan met koffie. Wie voor koeken? Dan vieren we ons eigen feestje in gepaste soberheid. De verf van het spandoek is nu droog en zal dan al op een voor de minister zichtbare plek zijn opgehangen. Uw belangstelling maakt het verschil, afwachten niet. Alleen al er bij zijn is een signaal. Ik hoop op een WAARDIG protest en op een kort gesprek met BELLOT, dus dat de minister ons niet langer zal negeren. Keert hij ons de rug toe, dan zet ik mijn zwaarste middel in: boos kijken tot 14 oktober, verkiezingsdag. Als er tweetaligen bij zijn is dat mooi, want Bellot spreekt amper Nederlands.Ter plekke kunnen we vragen van journalisten beantwoorden die de andere kant van het feestverhaal willen horen.WENS: ieder moet zijn eigen zeg kunnen doen, wie de hoogwaardigheidsbekleders bloemen wil overhandigen voor hun succesbeleid moet ook een faire kans krijgen. Toch zijn er ook buurtbewoners die al 5 jaar (!) vruchteloos aan het procederen zijn tegen Infrabel over de bouwschade. Het gaat er om dat zij zich door ons gesteund voelen. Solidariteit is niet van gisteren.

Mijn antwoord:

Waardig? Zo waardig als wij behandeld werden tot nu toe? Komaan zeg, ge zijt hier niet op school en in de kleuterklas! Durf tenminste écht te zijn, als je wilt voor vol aangezien worden!!!
En waarom zou ik solidair moeten zijn, met mensen die nooit enige vorm van solidariteit jegens mij betoond hebben Het was en is nog altijd, gedurende die vier jaar, elk voor zich geweest.
De enige die mij ooit geholpen heeft is Marc Vanderlinden, door mij met de juiste persoon in verbinding te stellen bij de NMBS, waardoor ik zelf en alleen mijn problemen heb kunnen oplossen. Verder heb ik nooit enige solidariteit ondervonden, dus ga ik mij nu ook niet zitten belachelijk maken.
Leve de kracht van het individu en het vrije woord, al dan niet met waardigheid!

Morgen gaan we ons dus enkel als toeschouwer gedragen. Al mijn woede heb ik al gekanaliseerd in mijn schrijfsels, en voor de rest doen we voort zoals we bezig zijn: we trekken onze plan en lossen onze problemen zelf op. En als het niet meteen lukt, kloppen we erop!!!