Ik heb vandaag een uitnodiging in de bus gekregen om samen met andere Hoeilanders geboren in 1949, onze zeventigste verjaardag te vieren in het cultuurcentrum.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_personen_geboren_in_1949
Om de vijf of tien jaar krijgen we zo een uitnodiging toegestuurd, en de eerste keer, toen ik vijftig werd, ben ik er op ingegaan, maar dat was dan meteen ook de laatste keer. Ik heb mij doodverveeld!De Vrienden van 49 noemen ze zich, maar eigenlijk dekt de naam de lading niet, want een vriend of vriendin heb ik er alvast niet tussen zitten, laat staan dat ik mij met de groep verbonden voel, en vermits die ene keer een “misstap” was, ben ik niet geneigd om het mijn favoriete gezelschap te noemen. Het enige wat ik er mee gemeen heb is mijn geboortejaar.
Bovendien ben ik niet geboren in Hoeilaart, er niet naar school geweest, en er enkel komen wonen na mijn huwelijk. En vermits het de bedoeling is om bij zo’n gelegenheden met elkaar vooral over vroeger te praten, en voornamelijk over het dorp en de mensen waartussen je opgroeide en leefde – wat trouwens zeer plezant kan zijn – blijf ik liever thuis.
‘Een reis gaat niet van A naar B, Een reis gaat van A naar A…’ Ofwel, het maakt niet uit waar je naar toe gaat, de reis eindigt altijd waar je begon. In het geval van vakantie zou dat weer thuis zijn. In het geval van het leven, zou dat het niets zijn. Je ontstaat uit het niets, en je gaat naar het niets; de dood.” David van Berlo
Ik heb trouwens onlangs ook vanuit mijn familie een uitnodiging gekregen om de zeventigste verjaardag van een nicht mee te vieren. Dat ga ik ook niet doen, omdat ik mij een vreemde tussen bekenden zal voelen en er eerder nare dan mooie herinneringen zullen naar boven komen.
Ben ik nu een “lastige”? Voorzeker wel, maar dat mag als je zeventig bent!
De enige foto’s die ik van mezelf gevonden hebben als baby. Wellicht genomen tijdens mijn eerste levensjaar en op de arm van mijn moeder, in 1949 dus.