Niet mensen, maar woorden zijn mijn beste vrienden. De woorden van anderen, mijn woorden, neergeschreven in boeken, gedichten, teksten, interviews, opinies, studies… Niet om naar te luisteren, maar om te lezen. Zelfs bij een lied zal ik eerder naar de tekst luisteren dan naar de muziek. Woorden zijn eten en drinken voor mij. Ze zijn mijn verweer en ze zijn mijn troost.
Wat je leest beklijft. Schrijven is een daad van bevestiging, en daardoor blijft wat je leest veel beter in je hoofd hangen.
Woorden kunnen ook niet vluchten als ze neergeschreven worden, terwijl een gesproken tekst zo vervlogen is. Bovendien zijn de meeste mensen slechte luisteraars.
Vandaar ook dat ik geen amateur ben van voorgelezen gedichten. Een dichtbundel moet op je bureau liggen of op je nachtkast. Zelfs op de keukentafel, alsof het een kookboek zou zijn.
Lezen doe je ook in stilte, één van de weinige dingen die we eigenlijk nog in stilte doen.

Dit

Van alles wat ik schreef
zijn dit het minste woorden.
En tel ze na, het zijn er
nog te veel: zelf houd ik van
mijn mond vol tanden,
het aaien van dit blad, de
woordenschat van mijn
twee handen, het stokken
van mijn adem als ik zeg
dat ik je hier niet kan
vertellen wie of wat ik
voor je ben, omdat papier
me in de weg zit, en ik
het juiste woord niet ken.

Bart Moeyaert

Vooral niet teveel woorden gebruiken, of onnodige woorden, de juiste woorden vooral, het is een hele kunst. Bij schrijven kan je gelukkig altijd wel schrappen, “woorden terug nemen”, en dat is een voordeel op dingen die gezegd worden, want gezegd is gezegd.

Met woorden kan je ook spelen, zoals in dit gedicht, ook van Bart Moeyaert.

Er wordt tegenwoordig ook veel te vlug geschreven, en vooral dingen waar niet lang genoeg kan worden over nagedacht. We hebben email, we hebben skype, we kunnen chatten, sms-en… het is allemaal veel vluchtiger.
Misschien moeten we daarom terug meer brieven schrijven naar elkaar, en dan vooral brieven waar we van moeten willen dat ze de eeuwigheid halen. Brieven waarin elk woord het juiste is, gemeend en oprecht. Brieven met een boodschap, een belofte die gehouden wordt, brieven die onze ware gevoelens weergeven en onze oprechte gedachten. Ook een brief schrijven moet dus een daad van bevestiging zijn, en het bewaren en herlezen waard.
Misschien zoek ik mij wel terug een correspondentievriendje…