I have a dream…
Wij hebben in ons land een prima eerstelijnshulp bij psychische problemen. Hopelijk maken in de toekomst daar meer mensen gebruik van want dan zouden er vooral in de eerste plaats veel minder zelfdodingen zijn.
Maar daarvoor moet eerst het taboe weg en het besef komen dat o.a. paniekaanvallen even normaal zijn als indigesties. Beiden zijn een overbelasting van iets in ons lichaam, en een “chemisch” proces in gang gezet door dat lichaam om te protesteren tegen wat niet goed is voor ons.Dus weg met de gedachte dat psychische aandoeningen abnormaal en dus niet des mensen zijn!
Als ik ooit een tweede leven krijg, wil ik psychiater worden. Nu heb ik enkel vrijwilligerswerk kunnen doen, o.a. voor Slachtofferhulp, maar dan wil ik gaan studeren en een diploma halen om mensen te weerhouden van wanhopig te worden. Want dat is voor niks nodig!
Ik heb al een paar zelfdodingen van kortbij meegemaakt en vind dat altijd zo een verkwisting van levens, ondanks dat ik heel goed begrijp dat mensen dat op een gegeven ogenblik als de enige oplossing zien.
Zelf hebt ik dat ook een tijdje als een nooduitgang beschouwd, maar dat was eerder om een geruststelling te hebben dan om er werkelijk toe over te gaan. Want zoals ik al zei, het is voor niks nodig!
Je kan geholpen worden als je ziek bent, ook als je psychisch ziek bent, en er is werkelijk niets abnormaal aan, of de ziekte nu in je hoofd zit of bij wijze van spreken in je benen. Er zijn goede dokters, goede therapieën en goede medicijnen.
Omdat ik weet, hoe zinvol het is, en hoe veel gelukkiger het je maakt, een depressie of andere psychische aandoening te overwinnen, kan ik het niet laten om er over te praten en over te getuigen, misschien tot vervelends toe.
Maar misschien kan het ook mensen hoop geven, en misschien zelfs een leven redden…