De eerste sneeuw is gevallen in de Ardennen en binnenkort kunnen we ook hier de slede weer boven halen.
Ik had geen slede toen ik klein was, maar omdat ik niet zo een poppenmie was, gebruikte ik mijn poussette om de hellende trottoir en tuin af te racen.
Zo beleefde ik toch nog plezier aan wat sinterklaas gebracht had, want blijkbaar las die oelewapper mijn brieven niet.

Het jaar dat ik mij herinner dat er nog eens veel sneeuw lag, is in 1968 geweest, vijftig jaar geleden dus.

Wij zijn getrouwd op 19 december 1968 en de volgende dag konden we niet meer buiten omdat er bijna een meter sneeuw voor de deur lag. Geen groot erg natuurlijk, wanneer je pas gehuwd bent, maar wel onverwachts omdat op onze huwelijksdag zelf, er een stralende zon scheen, want we zijn nog foto’s gaan trekken in het park van Tervuren. Met een echte fotograaf toen nog en niet met de smartphone zoals nu.

Ook vaak meegemaakt als ik als kind met mijn ouders op Allerheiligen naar het kerkhof ging – want toen kreeg elk overleden familielid nog een bloemetje – dat er sneeuw lag. Het was ook een dag dat zo’n bezoek aan de begraafplaatsen een ganse voormiddag kon duren, want je kwam er altijd wel iemand tegen die je al lang geleden niet meer gezien of gehoord af. Eigenlijk leerden wij zo wel een beetje onze familie kennen, ook degene die er niet meer waren.

En de volgende dag was je dan ziek, want op zo’n kerkhof “trekt” het altijd verschrikkelijk omdat het meestal ergens hoog buiten het dorp ligt, en een open ruimte is. Dus als je al wat ouder wordt riskeer je je leven door op Allerheiligen naar het kerkhof te gaan…