“Het enige wat ik weet, is dat ik ecologisch begraven wil worden. Gewoon in een linnen zak, put in de grond en gerecycleerd door de beestjes. Liefst in de natuur. En dan kun je fantaseren. Je wordt opgegeten door wormpjes, die op hun beurt worden opgegeten door een molletje, dat gepakt wordt door een kerkuil, die dat molletje aan zijn jongen geeft. Voor je het weet vlieg je een half jaar later rond in de vorm van een kerk­uiltje.”

Dirk Draulans

Lijkt mij fantastisch om zo mogen begraven te worden. Misschien is de milieubeweging tegen dat ik de put in moet wel zover dat het kan. En dan wil ik ook nog dat het in de IJsebroeken kan, in Overijse, de lievelingsplek uit mijn jeugd.

Het is ondertussen een beschermd natuurgebied geworden en daar ben ik heel blij om, het zal dus niet zo vlug verdwijnen en mens en dier zullen er nog hopelijk heel lang van kunnen genieten. De ideale begraafplaats dus!

Een plek (De IJsebroeken)

Ieder mens
heeft een plek nodig
waar je alleen kan zijn
in voor- en tegenspoed.

Een plek,
waar het water
zuiver is
en de rust
intenser.

Een plek,
waaruit de natuur
nieuw leven put
en waar schoonheid
magisch wordt.

Een plek,
waar het gras
hoger is
en de wortels
sterker en dieper.

Een plek,
waar dag en nacht,
fauna en flora
veilig is,
voor nu en later.

Een plek,
waar dat ongrijpbare gevoel
dat men ziel noemt,
naar antwoorden zoekt
en telkens opnieuw
een andere waarheid vindt.

Micheline Baetens – 12.10.2019

Foto’s Jacques Hertogh