Ben ik te veeleisend als ik zeg dat mensen, die al dan niet tijdelijk, verzorging nodig hebben, nog teveel als patiënt en te weinig als cliënt behandeld worden?

Ik mag dan wel mijn arm gebroken hebben en mij daardoor niet kunnen verzorgen zoals het zou moeten – en in mijn geval is dat hulp nodig hebben bij het wassen – maar ik voel me echt geen patiënt, maar enkel iemand die tijdelijk moet gedepanneerd worden, zoals dat af en toe ook het geval is met andere defecten en ongemakken.

“Elke dag opnieuw bieden onze thuisverpleegkundigen kwaliteitsvolle zorg met veel respect en op maat van de patiënt.”, lees je op de site van die thuiszorgverpleegkundigen.

En toch, heb ik vaak het gevoel dat het de zorgvrager is die op maat moet zijn van de zorgverlener.

Natuurlijk zal er altijd wederzijds met elkaar rekening moeten gehouden worden, tenslotte ben je niet de enige die moet “bediend” worden. Maar zowel thuis als in een verzorgingstehuis is de afhankelijkheid van de goodwill van de zorgverstrekker nog altijd veel te frustrerend en helemaal niet op maat van de vragende partij. En van die afhankelijkheid moeten we verlost worden zodat er wat meer gelijkwaardigheid in de relatie komt.

Er zal wel meer geld en personeel voor nodig zijn, om dit verwezenlijkt te krijgen, en daar zal de politiek dan wel weer moeten voor zorgen, plus een maatschappelijke mentaliteitsverandering tegenover mensen die zorgbehoevend zijn. Het kan immers iedereen overkomen, en mensen worden steeds mondiger en assertiever. Gelukkig maar!