Er is nog een kwalijke tendens die tijdens deze coronacrisis de kop op steekt: sommige mensen beginnen ouderen als parasieten te beschouwen, die “alles” platleggen, de economie schade toebrengen, hen verhinderen te werken, en hen in de schulden steken.
Een paar reacties op Facebook van de jongere generatie:
“Een graduele heropstart van de economie, waarbij de kwetsbare groepen in de samenleving in zelfquarantaine worden gehouden, wordt idd noodzakelijk als we in de toekomst bijkomende investeringen willen doen in de gezondheidszorg en de ouderenzorg.”
“Wij moeten wel werken zodat jullie pensioen kunnen krijgen . Mijn ouders zijn 75 en 72 en weten dat ze bij de hoge risico’s horen en begrijpen dus waarom ze nog wat langer in quarantaine moeten blijven.
“Als wij niet kunnen werken zal er geen geld meer zijn voor de pensioenen hoor .”
Er werd in het verleden al bespaard op ouderenzorg. Ik hou mijn hart vast wat voor maatregelen er na deze crisis gaan genomen worden om dit nog verder door te drijven. Gaat men ons nu ook nog van onze vrijheid beroven en monddood maken. Nog meer monddood!
https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2020/04/20/bart-de-wever-de-ochtend/
Gaat men ons misschien een ster opplakken en in kampen steken?
Niemand, en om geen enkele reden mag men onschuldige mensen discrimineren en van hun vrijheid beroven! En men moet ook stoppen met ouderen als parasieten te beschouwen.
Voor ons pensioen hebben we zelf gewerkt, en ook om de jonge mensen die ons nu als het grootste kwaad lijken te beschouwen, op te voeden en te laten studeren. “Een kind kost een huis”, zegt men, en dat is inderdaad zo.
Iedereen wordt oud als het leven wat meezit. Ouderen zijn de fundering van een maatschappij. Sommigen van hen hebben een oorlog meegemaakt en gevochten voor de vrijheid die we nu hebben, dus respect en een evenwaardige behandeling als de rest van de bevolking, zijn eerder op hun plaats dan de egoïstische mentaliteit waarin de maatschappij lijkt te verzinken.
Iedereen wil leven, en iedereen wilt een leven dat de moeite waard is! Trouwens, ik ben zodanig individualistisch dat ik wel zelf kan uitmaken wanneer ik weer eens, al dan niet, in afzondering wil leven.
Leeftijd is maar een getal en van getallen weten we dat ze niet altijd juist zijn…
