Als je je eenzaam voelt komt dat omdat je je niet verbonden voelt met anderen, en eigenlijk heb ik daar heel weinig last van. Bovenop je verbonden voelen met anderen, is er ook nog “het” andere: de natuur.
Om je niet eenzaam te voelen hoef je niet perse contact hebben met anderen, maar je vooral verbonden te voelen met jezelf in het besef dat je deel uitmaakt van een geheel.
Iemand zorgt er immers elke dag voor dat het licht brandt, dat er water uit de kraan komt, dat we eten vinden in de rekken van de winkels, dat we interessante boeken kunnen lezen, dat er een pilletje is tegen elk pijn…
En daarnaast is er dan nog de natuur die voor ons zorgt, en waar wij heel wat minder goed voor zorgen.

Heeft wie eenzaam is, dat eigenlijk niet aan zichzelf te danken? Of is het een aangeboren talent, alleen kunnen zijn, zonder je eenzaam te voelen?

De wereld is overbevolkt en toch lijkt het probleem eenzaamheid toe te nemen. Ook bij kinderen. Verwonderlijk? Neen, misschien toch niet. Veel van wat essentieel is in het leven, hebben we namelijk verleerd of aan de kant geschoven, en daar worden ook kinderen slachtoffer van.

Ik had gelukkig de eerste jaren van mijn bestaan een grootmoeder die voor mij zorgde en me haar onvoorwaardelijke liefde gaf, waardoor ik waarschijnlijk nu de persoon ben die ik ben, en waardoor ik mij ook als kind nooit eenzaam heb gevoeld, ondanks een gebrek aan warmte en geborgenheid.

Niemand, maar dan ook niemand hoeft zich eenzaam te voelen, en komen ze niet naar je toe, ga er dan zelf op af, er is altijd wel iemand die blij zal zijn met je komst en met het feit dat je er bent.

Omschrijving
Kinderen in Nederland behoren tot de meest gelukkige en best-opgeleide kinderen ter wereld. Maar een klein deel heeft een minder gelukkige historie. Vaak komt dit voort uit een erfelijke belasting van ouders die zelf ook al erfelijk waren belast.

Een schrijnend voorbeeld uit de praktijk: een van de kinderen vertelde dat ze, toen ze vier jaar oud was, met haar broertje van één jaar uit de auto was gegooid. We noemen dat Adverse Childhood Experiences. Vervolgens volgde een omzwerving door veel tehuizen en instellingen, een zoektocht waar kinderen niet beter van worden: “Waar vier ik mijn volgende verjaardag, als ze al weten dat ik jarig ben?”

Dergelijke gevoelens van eenzaamheid werken direct op de pijncentra van de hersenen. Vaak volgt daarna moeilijk gedrag, gedrag gebaseerd op pijn. Op reguliere scholen worden deze kinderen vaak langzaam de deur uit gewerkt, er zijn immers nog dertig kinderen die aandacht nodig hebben. Gelukkig bestaat het speciaal onderwijs, maar het is voor een kind wel weer de volgende transitie. Ook in instellingen voelen kinderen zich vaak eenzaam: “Meneer, iedere pedagogisch medewerker heeft hier een favoriet kind, alleen ik heb niemand.”
En desondanks hopen deze kinderen, wanneer je ze er naar vraagt, dat ze ooit een gewoon leven kunnen leiden.

In hun ontwikkeling worden ze begeleid door hbo-opgeleide professionals, die aan onze hogeschool goed worden opgeleid. Tegelijkertijd zie ik dat de stem van het kind ontbreekt tussen alle noodzakelijke leerstof.

Deze rede is een eerste aanzet om een stem te geven aan hen die minder gelukkig geboren werden.

Meisje

“Meisje,
Wat wil jij later worden?”

“Een wijze vrouw,
Met grijze haren wil ik zijn,
En met rimpels rond de ogen.

Een vrouw
Van weinig woorden wil ik zijn,
En zonder onvervulde verlangens.

Een vrouw
Met veel ervaringen wil ik zijn,
En met losgelaten herinneringen.

Mijn grootmoeder
Wil ik later zijn.”

Micheline Baetens, 3 juli 2012