Vandaag Allerheiligen, en de natuur voelt met me mee vandaag. Het is een donkere, druilerige dag, hij past perfect in het plaatje…

Ze zijn met velen de doden die ik vandaag zou moeten herdenken, maar als ik er overdag niet aan denk, spoken ze ’s nachts wel door mijn dromen, en dat het ganse jaar.

Ik heb vooral, nu nog, veel deugd aan de gezellige dagen die we samen doorbrachten en die sfeer verwoord in een gedicht.

Die dagen waren écht de goeie ouwe tijd, vooral toen mijn grootmoeder nog leefde, de schooltijd en sommige familiefeestjes. En natuurlijk de mooie dagen met ons drietjes, toen ieder van ons nog gezond was en tevreden met het dagelijkse reilen en zeilen..

Zij komen niet meer terug en die dagen ook niet, maar elke uitdaging heeft zijn goede kanten, ook als het niet meer zoals vroeger is, en nooit meer zal worden. Het leven is mooi en de moeite waard, en daar moet een mens ondanks het verlies, blijven naar streven.

Amen!

Kom gauw nog eens terug

Ik zet ze hier allemaal rond de tafel:
mijn man en mijn grootouders,
mijn ouders, mijn nonkels en tantes,
mijn neven en nichten,
mijn onderwijzers en vrienden…

En ik laat ze het eens vertellen,
over hierboven en hieronder
en of ze nog willen terugkeren,
en wat ze na al die jaren
van de wereld vinden.

Ik serveer hen koffie
met kaastaart en pruimentaart
van hun bakker om de hoek
en als afsluiter een elixirke
zodat alles goed verteert.

Samen gaan ze dan terug
naar hierboven of hieronder
en ik wuif hen uit met een
“kom gauw nog eens terug.”

Micheline Baetens – 24 september 2013