Zeventig, en meteen ben je oud! Tenminste dat gevoel had ik toch. In 2019 werd ik zeventig, en dat betekent meteen dat je aan de eindfase van je leven bent begonnen. Alles wat ik er nu nog bijkrijg zal enkel maar puur geluk en een meevaller zijn.

Ouder kan ik niet meer worden! Het enige wat nu nog kan gebeuren is dat ik “slechter” word, ziek word en afhankelijk. Of sterven.

Geen mooie vooruitzichten dus en wel beschouwd niet iets om naar uit te kijken. Het kan natuurlijk ook meevallen, en dat ik net als mijn vader tot mijn laatste dag mijn goesting kan doen, en op een morgen dood in mijn zetel zit.

“Een schoon dood”, zullen ze zeggen, net zoals ze dat toen over mijn vader gezegd hebben. Maar eigenlijk weet ik niet of ik dat verkies, een dood zonder afscheid te kunnen nemen.

Hoe sterk moet je dan nog zijn, om dat te kunnen doen? Lijkt mij het zwaarste wat mij nog te doen staat. En hoe kijken zij waarvan ik dan afscheid moet nemen, daar dan tegenaan? Kunnen zij dat dan wel opbrengen? Of preferen ze een “schoon dood”, plots, en voor iedereen onverwachts?

Het jaar is weer bijna om en het was een jaar zoals een ander, met ups en downs, veel te vlug voorbij, niet goed wetend of het nu een goed of een slecht jaar was.

“Je moet genieten zolang je kan”, zeggen ze. Maar ook dat is een dooddoener, want genieten kan je niet beter omdat je opeens zeventig geworden bent, genieten doe je niet omdat je dat wilt en wanneer je dat wilt. Het is iets wat je overkomt, net zoals de meeste dingen in het leven. Ook de dood.