Halfoogst vandaag, en dan denk ik altijd eens extra aan mijn grootmoeder, de belangrijkste vrouw in mijn leven, want zij legde mijn fundament. Ze heette Maria en ze stierf op haar feestdag, en als er iemand verdiende van in de hemel opgenomen te worden, is zij het wel, al kon ze vloeken als een ketellapper.
Foto: Op de binnenkoer bij mijn grootmoeder.
De foto is getrokken door mijn nonkel Robert, het veertiende kind van mijn grootmoeder, en het enige kind dat nog in leven is. Zes kinderen zijn volwassen geworden, de anderen zijn gestorven toen het nog baby’s waren.
Mijn grootmoeder was in tegenstelling tot mijn grootvader, een vrouw van weinig woorden, maar vloeken kon ze als de beste. Ze geraakte wees toen ze nog klein was, haar moeder stierf in het kraambed, en haar vader die achterbleef met twee kleine kindjes, maakte een einde aan zijn leven.
Ze klaagde of zaagde nooit, maar dat laatste kind dat ze kreeg op haar vijfenveertigste, was er teveel aan en werd grotendeels opgevoed door zijn oudste zus.
Mij nam ze er dan wel weer bij tot mijn zes jaar, tot mijn grootvader stierf, en de familie vond dat ik terug naar mijn ouders moest. Ik ben haar eeuwig dankbaar voor haar onvoorwaardelijke liefde en aanvaarding.
Ik was er niet bij toen ze stierf en ook niet op haar begrafenis, want ik logeerde bij een correspondentievriend in Duitsland. We hadden elkaar leren kennen via een ballonwedstrijd georganiseerd door de school, in het vijfde leerjaar. Mijn ballon was geland in Neuss, en via de school waren we met elkaar in contact gekomen.
Voor ik vertrok naar Duitsland had mijn moeder gezegd: “Ga je grootmoeder nog eens bezoeken, ze is oud en wie weet, het kan de laatste keer zijn”.
Maar ik was een overmoedige tiener en dacht niet aan sterven. Wist ik toen veel dat het leven, net als een ballonnetje, aan een zijden draadje hangt…
Op sommige plaatsen, vooral in Antwerpen vieren ze vandaag ook Moederdag. Aan hen draag ik dit gedicht op, van boer en dichter Hubert van Herreweghen, om al die tranen die moeders wenen, opdat wij zouden kunnen opgroeien tot schone mensen.

Tranen

De tranen die de moeders schreien
als noodlots onweer loeit,
daarvan groenen de weien
waarop hun nakroost stoeit.

Op dat gras, met zout gedrenkt,
grazen de beste schapen.
Meisjes en knapen,
gedenkt.

Hubert van Herreweghen

David en Audrey vieren vandaag hun kartonnen jubileum van vijf jaar samen zijn, en exact binnen een maand is dan het huwelijk om hun relatie nog hechter te maken.

Een paar foto’s van de vorige verjaardagen.Eén jaar samenDrie jaar samen.Altijd samen!

Zot van elkaar, en op naar 15 september!!!