Wil je leven, of wil je enkel bestaan? Indien dat laatste, neem dan vooral geen risico’s, ga dan vooral niet tegen de stroom in varen, en ga je dan vooral niet kwetsbaar opstellen. Want wie wil leven, zal hier rekening moeten mee houden. Durf je dat, denk je het aan te kunnen, dat je met heel weinig steun en overeenkomsten, je eigen weg kunt gaan? Doe het dan!
Soms is die keuze niet eens zo moeilijk, want het zit wel al een beetje in de aard van het beestje. Door één of andere gebeurtenis, of misschien ook omdat je zo geboren werd, kan je dikwijls niet anders, dan hiervoor kiezen.
Wonderlijk hoe mensen verschillen. Zelfs kinderen die in hetzelfde gezin zijn opgegroeid. Ze “wijken” soms zo danig van elkaar af, dat ze zich niet eens verbonden voelen met elkaar, ondanks hetzelfde bloed dat door hun aders stroomt.
Vandaag de dag, realiseer ik mij heel goed, dat indien internet en de sociale media niet bestond, ik eigenlijk heel weinig contact zou hebben met de buitenwereld.
Buiten David en Audrey, met wie ik vandaag weer een hele aangename namiddag heb doorgebracht, door samen nog eens uitgebreid te aperitieven, zijn er heel weinig, maar dan ook heel erg weinig mensen met wie ik écht contact heb.
Dat was vroeger wel heel anders. Er was de familie langs moeders kant waartussen ik opgegroeid ben, en er was het verenigingsleven hier in Hoeilaart, waar ik een dertigtal jaar heb tussen gezeten, en er was het vrijwilligerswerk, er was de kunstacademie en de verschillende cursussen filosofie die ik her en der gevolgd heb.
Maar nadat mijn man overleden is, nu bijna acht jaar geleden, en sinds David de deur uit is, is dat allemaal gestopt, en het enige wat overgebleven is, is internet.
Of ik dat erg vind? Neen, eigenlijk niet. Een mens vind wel altijd iets om zich in uit te leven en gepassioneerd mee bezig te zijn. Het gereedschap om dat te doen pakken ze je niet af, al veranderen de tools wel van uitzicht.
Trouwens waar vind je iemand om eens een goed gesprek mee te hebben, en koetjes en kalfjes interesseren mij niet zo.
Bij dit alles heb ik dus eigenlijk nog maar één grote wens, om mijn laatste levensfase vorm te geven en dat is die ene zielsverwant aan mijn zijde te hebben, om dat volle leven dat ik geleefd heb, mee te kunnen delen. Als dat eens zou kunnen, dat zou werkelijk de kers op de taart zijn. En het mag ook een aardbei wezen!