Ik heb hier echt opeens vannacht alleen zitten huilen, om de zo vele lelijke herinneringen, en omdat niets ooit leek wat het was, niet ik, noch de anderen, en omdat dit een straatje zonder einde dreigde te worden.
En ik heb geweend omdat ik wil dat dat stopt. En omdat de laatste fase van mijn leven er eentje moet zijn, van alles of niets, van mijn leven zoals het is, oprecht en waarachtig, en zonder schone schijn. Het is genoeg geweest, al dat geforceerd en fake gedoe, van voorbeeldig zijn, of wat vooral de anderen dan voorbeeldig noemen.
Het is nu vier uur in de ochtend, en terwijl ik dit schrijf, weer ik alle stemmen die mij ooit al dit verdriet, en al die verloren tijd hebben aangedaan. De krop in mijn keel moet eruit, en voorgoed.
Ik heb gisteren mijn laatste antidepressiva pilletje geslikt. De angst, de paniekaanvallen, de wanhoop, het niets meer kunnen en niets meer voelen, ik wil het niet meer. De oorzaak of oorzaken van dit altijd weerkerende scenario van een depressie worden monddood gemaakt, door vanaf nu niets of niemand meer te gehoorzamen, naar op te kijken, of mezelf te onderwerpen. En er is in mijn leven geen plaats meer voor spoken en mensen die niet goed voor me zijn geweest of zullen zijn.
Gelukkig heeft de dood al zelf grote kuis gemaakt, en rest me nog enkel het gevecht met een maatschappij die je probeert te verbieden en te binden.
Maar ik ben nu heel veel sterker, dan dat weerloze kind van weleer, dat dacht dat het machteloos alles moest ondergaan wat de wereld in haar schoot schoof. Vanaf nu sluit ik dus nog enkel compromissen met mezelf, en wees gerust ik zal heel verdraagzaam voor mezelf zijn!