Posttraumatische stress

Ze staan in bloei! Neen het is geen lavendel maar het zijn distels een veld vol, naast mijn tuin. En straks staan die allemaal in zaad, en vliegt dat zelfs tot onder mijn bed, hangt de gevel vol en groeit dat tussen mijn patatten.

Wat hier aan de spoorweg gebeurt is tekenend voor hoe men in dit land de burger behandelt en in de kou laat staan.

Als burger ben ik van goede wil en correct, doe soms nog meer dan van mij verlangd wordt (vrijwilligerswerk), maar burgerzin wordt blijkbaar niet met hetzelfde respect en dezelfde empathie beantwoordt door de overheid en de politiek.

Wij worden aan ons lot en aan de spoorweg overgelaten, en dat een groot deel van ons leven. Nu al tien jaar!!!

Onlangs postte ik op onze Klaagmuur op Facebook onderstaande oproep, gericht aan Eva De Bleeker onze eerste schepen en vervangend burgemeester van Hoeilaart (omdat onze burgemeester het veel te druk heeft in het parlement en met zijn politieke carrière).

Beste mevrouw,
Kan u aub aan de spoorweg vragen om de distels die op hun taluds en gronden  groeien te komen afdoen?
Gezien mijn leeftijd kan ik nog met moeite mijn eigen tuin onderhouden en straks krijg ik er ook nog eens al het distelzaad van de omgeving bij.
De distels staan momenteel in bloem, dus ze wachten best niet te lang!
Mijn buren en ik zullen u eeuwig dankbaar zijn,
Micheline

Goed om weten is dat men verleden jaar het onkruid tweemaal is komen wieden en dat de onderaannemer van Infrabel mij toen verteld heeft dat dit elk jaar minstens tweemaal moest gebeuren en dat in opdracht van de spoorweg. Dit jaar zijn ze nog niet geweest, en ze zouden dus in het voorjaar en in de zomer moeten komen.

Binnenkort zijn er terug nachtelijke werken en rekent Infrabel weer eens op ons begrip voor de hinder. Het is zomer, en dus zullen we maar weer eens een tijdje met de ramen dicht moeten slapen, ondanks de warme temperaturen.

En altijd weer proberen we er het beste van te maken. Maar ook altijd weer is het een strijd om begrip van de andere zijde te krijgen en om correct behandeld te worden. Je zou voor minder al eens onder de trein springen, dan zijn die eeuwigdurende werken toch nog voor iets goed geweest…

Tien jaar geleden. Weet je wat je hier aan overhoudt? Posttraumatische stress. En het stopt nooit meer!

Mijn straat (Vosdellestraat)

Mijn straat
is geen gewone straat,
maar de Vosdelle,
waar de vos
koning is
en de bewoners
zijn onderdanen.

Mijn straat
is waarlangs
spoorlijn 161 loopt,
en waar de trein rijdt
of niet rijdt,
en waar spoorwegwerken
eeuwig duren.

Mijn straat
aanvaardt geen sluipverkeer
en sluikstorten,
maar wel honden en katten,
ratten en muizen,
en schapen en bokken
uit verre landen.

Mijn straat
is een internationale
en creatieve straat,
met schilders en dichters,
met mensen van hier
en steeds meer
uit verre landen.

Mijn straat
is waar onze kinderen
zijn opgegroeid en uitgeweken,
en waar de eerstelingen
elke dag
een beetje ouder worden,
en uiteindelijk zullen sterven.

Micheline Baetens – 18.10.2019

 

 

2 gedachten over “Posttraumatische stress

Laat een antwoord achter aan Guy Yug Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *