Je wordt niet als lafaard en klootzak geboren, maar het leven kan je zodanig kraken en kneden dat je het wordt. Of zie ik dat verkeerd, en heb je altijd en overal de verantwoordelijk over en voor je eigen gedrag?
Ik heb de neiging om mededogen te voelen, want het leven kan rare toeren met je uithalen, en door je eigen onwetendheid en gebrek aan levenservaring, of gewoon door niet beter te weten, je een serieuze loer lappen.
Maar de dag dat je tot dat inzicht komt, moet je wel je verantwoordelijkheid nemen, en tot actie overgaan, om de koers te wijzigen. Doe je dat niet dan ben je inderdaad een klootzak en een lafaard.
Er is moed voor nodig, ik weet het, en veel moed, haast heldenmoed, maar wat is het alternatief? Niet kunnen leven met jezelf, en dus ook niet met de anderen? Je leven weggeven en opdragen aan iets wat niet goed voor je is, je zelfs kwaad berokkent en ziek maakt?
Wie helpt die slechte invloeden, schade en misvormingen te herstellen en wat als het niet lukt? Wie en wat helpt?
Ik heb de neiging om mededogen te hebben met ieder mens dat beschadigd werd, dus ook met een lafaard en een klootzak. En dat is altijd al zo geweest.
Tijdens mijn vrijwilligerswerk ben ik veel kwetsbare mensen tegen gekomen, ook personen waarvan ik vond, dat ze hun miserie aan zichzelf te danken hadden. Tot mijn spijt en frustratie heb ik dan ook wel moeten toegeven en inzien dat ik zelf er dus weinig aan verhelpen kon. Ze moeten het zelf willen en zelf doen! Anderen kunnen enkel wegwijzers zijn en aanmoedigers.
Blijf wel mededogen hebben met al wie je tegenkomt, want elk mens vecht zijn eigen strijd: die met zichzelf. En ik verzeker je, die stopt nooit, want het leven maakt vaak een heel slechte beurt, en blijft je loeren draaien, tot die laatste superloer waarbij je de strijd voorgoed verliest. Heb dus ook mededogen met jezelf!