Veel problemen in mijn leven heb ik opgelost door te schrijven. Naar de gemeente, naar de spoorweg, naar de krant, naar wie mij onrecht aandeed, naar wie onbereikbaar was, naar wie mij machteloos maakte…
Maar ook naar wie van mij hield, wie mij dankbaar maakte, wie goed voor mij was, wie mij respecteerde…
Mijn grote mond heeft mij vaak in de problemen gebracht, maar dat deed schrijven nooit Het is mijn medium om gehoord te worden, om iets goed te kunnen uitleggen en te doen begrijpen.

Zojuist hoorde ik iemand op tv zeggen: “Schrijf een meesterwerk, en je leeft eeuwig.” Een meesterwerk zal ik hoogstwaarschijnlijk niet geschreven hebben bij mij dood, en eeuwig leven zal ik dus niet. Maar beter geleefd zal ik zeker, en meer bekomen hebben ook, door te schrijven.
Wat er ook van zij, schrijven is een goed gereedschap voor iemand die averechts, eigenzinnig en hevig van natuur is. Want meestal, en zeker tegen de meeste mensen, hou ik maar beter mijn mond, want mijn woorden schuiven nogal gemakkelijk uit, zijn vaak te direct en te onverschrokken voor mijn omgeving. Zelfs het sterke geslacht schrikt vaak van zoveel openhartigheid!
Hier en daar loopt er gelukkig nog een zeldzame ziel rond, die geen franjes hoeft, en mij en mijn woorden dus neemt zoals ze zijn. Iemand die genoeg humor en relativeringsvermogen heeft, iemand die tegen een stootje kan of nieuwsgierig genoeg is om mijn monologen te blijven aanvaarden.
Ik weet het, zwijgen kan niet verbeterd worden. Voor mij is het echter schrijven dat niet kan verbeterd worden. Dus zwijgen we, zodat we kunnen schrijven!