“Vroeger had je zure regen, nu regent het bijna nooit meer, maar heb je verzuurde mensen.

Verzuurd door de politiek, verzuurd door hun relatie, verzuurd door hun portemonnee,… verzuurd door te veel van dit en te weinig van dat.
Plezant is anders, en ik durf bijna mijn mond niet meer open doen, en vooral niet grappig meer zijn en relativeren, want dan zou er misschien moeten gelachen worden.
Weet je wat? Fuck off, en trek jullie plan met jullie haat en nijd, ik dans wel met mezelf!”

Dit was vandaag mijn reactie op alle commentaren en reacties op Facebook. Meestal trek ik mij al die negatieve bullshit niet aan, maar de laatste weken is het toch wat te gortig geworden, zeker nu vlak na de verkiezingen.

Bovendien heb ik ook een paar chatberichtingen gekregen die weinig aan de verbeelding overlieten hoe mensen in een relatie, al dan niet beëindigd, met elkaar omgaan en hun leven zélf blijven verpesten.

Ik hou nochtans van Facebook, want ik schrijf ook veel liever, dan dat ik babbel, en een paar trouwe vrienden zijn ontzettend grappig. Maar al dat negativisme is er soms eventjes teveel aan.

Toch ook een hele fijne en heel toepasselijke reactie gehad.

Laten we ’t hebben

laten we het hebben over de zomer van verleden jaar
laten we kletsen over het bier da’s altijd best
over de vissen die alleen maar bijten bij zonsondergang
laten we praten de hele avond lang

laten we lachen als dronkaard van elkaar
laten we brullen om Katja’s nieuwe hoed
die ze gisteren kocht bij madame Sofie hier iets verder om de hoek
laten we lachen, lachen tot huilens toe

laten we zingen met die ouwe troubadour
hé man schuif je stoel er bij
laten we klinken, proost, en neem der een van mij
en laten we zingen het is voorgoed voorbij

laten we huilen met de wolven in het bos
laten we huilen met de wind
om ons eigen sentiment want je hebt noch vrouw je hebt noch kind
laten we huilen met de wolven en de wind

laten we denken morgen komt er een nieuwe dag
laten we hopen misschien gebeurt er wat
maar laten we in ieder geval dromen van wat ons dan weer wacht
en misschien je weet het nooit, misschien gebeurt er wat

Dimitri van Toren

Zullen we het morgen eens over wat anders hebben, of misschien juist over niets, enkel zijn en genieten van de zon die eind oktober nog altijd schijnt?